Wat moet je nog zeggen over Mary J Blige? De Godmother van de R&B is inmiddels toe aan haar achtste studioplaat, en staat na ruim zeventien jaar trouwe dienst nog steeds fier bovenaan de voedselketen. De waan van de dag wordt in arrenbie-land momenteel bepaald door mutsjes als Rihanna en Ciara, maar ook die zullen op den duur van Mary afglijden als druppels van een regenjas, net zoals ze haar genregenoten uit de jaren negentig heeft overleefd (Adina Howard, Toni Braxton, Brandy, anyone?). Mary, die nooit helemaal heeft kunnen kiezen tussen soul en hip-hop en zodoende al jaren een kenmerkend cross-over geluid neerzet, klinkt op Growing Pains als vanouds. Een echte knijter als “Family Affair” of “No More Drama” staat er niet op, wat stiekem wel jammer is. Aan de andere kant, een vervelende en uitgekauwde collabo-cover als “One” staat er ook niet op, wat niets minder dan een zegen is. Zodoende is Growing Pains, zoals gezegd, een vertrouwd stukje huiswerk van mevrouw Blige, waarbij met name op de tweede helft een aantal prachtige nummers de revue passeren. Nog altijd heeft ze een dijk van een stem, nog altijd is de thematische hoofdmoot de liefde met hier en daar een clubtrack, en nog altijd gebruikt Mary iets teveel elektronica naar mijn smaak. Dat laatste zorgt ervoor dat Growing Pains soms net iets te klinisch klinkt, en iets te weinig de gloedvolle soulklank in bijvoorbeeld percussie en toetsen heeft die ik graag zou willen horen. Maar goed, dat hoort er bij Mary nu eenmaal bij. Mary wil helemaal niet de nieuwe Aretha Franklin worden, maar af en toe eens de studio kunnen delen met heren als Usher, Ludacris of Dr. Dre. Over het geheel genomen is deze veterane in ieder geval de groeipijntjes allang voorbij.
mij=Geffen / Universal