Mijn ouders waren er vroeger nooit echt dol op als ik als jochie wilde kijken naar Miami Vice. De boze buitenwereld die daar werd gepresenteerd, dat vonden ze maar niets. Als ik dat vergelijk met wat kinderen tegenwoordig voorgeschoteld krijgen op TV, dan was Miami Vice nu Sesamstraat. Het koelste aan Miami Vice waren natuurlijk Crockett en Tubbs met hun snelle auto’s en mooie vrouwen. Ik had echter ook een zwak voor de muziek van Jan Hammer. Deze geboren Tsjech bleek een meester in het kiezen van de juiste muziek voor de (in mijn tienerogen) flitsende politieagentensfeer in Miami. De poging tot het maken van een film een paar jaar terug vond ik echter weinig aan. Net als de gepimpte versie van de Hammer-hit “Crockett’s Theme”. Ze hadden hiervoor beter een band als Maserati kunnen vragen. Je hoeft echt niet je best te doen om de muziek van Pyramid Of The Sun te plaatsen in een scene van Miami Vice. Ik zie als ik luistert naar “Bye M’Friend, Goodbye” Crockett wegscheuren in zijn flitsende sportwagen terwijl ik al peinzend zijn zonden overdenkt. In alles klinken ze als een band waarin de rebelse zoon van Jan Hammer die het toch niet kon laten toetsen te gaan spelen en net als zijn vader de spil is. En weet je, dat is heel gaaf. Je krijgt dus een band voor je oren die zorgvuldig zijn sfeer neer zet, maar door het opzuigen van invloeden uit de post- en mathrock een toffe energykick geeft. Wie Battles te driest is heeft met Maserati een goed alternatief voorhanden.
mij=Golden Antenna / Konkurrent
2 reacties