Mastodon – Crack The Skye

Broodnuchter schrijf ik normaal gesproken mijn stukjes voor File Under. Maar nu even niet. Ik ben zo dronken als een maleier. Probeer dan maar eens wat zinnigs te typen over de nieuwe cd van Mastodon. Nee, het kan nog erger, probeer maar eens om nuchter wat te schrijven over Crack The Skye de nieuwe Mastodon. Dat is misschien nog wel moeilijker, vrees ik. Net, in de trein op weg naar huis heb ik me weer mee laten zuigen het luchtledige in, was ik het middelpunt van de storm, het luchtledige in. Oh, dat typte ik al. Waanvisioenen kreeg ik ervan. Ik hoorde Ozzy zingen als in zijn beste jaren, gebackupt door Pink Floyd. Waarbij aangetekend dat Tony Iommi even achteloos een hoek gegeven heeft aan David Gilmour, die nu niet cool and collected maar als een warhoofd gitaar staat te spelen. Terwijl Iommi ’em opjaagt en semi-bedreigt met een tatoeëernaald (en een smile waar The Joker een puntje aan kan zuigen). De rest van de band had veel teveel uit de verkeerde pot gesnoept. Ik hield het zelf bij La Chouffe, veel La Chouffe. Soms gebeurt dat wel eens. Dat neemt niet weg dat ik ondanks mijn gebolde buik en volle blaas met volle teugen geniet van dit beeld dat Crack The Skye oproept. Het is een gedrocht, een moloch, over the top, een bijna fatale dosis koolmonoxide, maar wel een waarop de songs meer samenhang vertonen dan ooit te voren op een Mastodon-cd. En nu ga ik de vinyl-versie bestellen, want de hoes is weer zo enorm geweldig en mooi en zo dat ik ’em straks als ik weer nuchter ben ’em ook in het groot wil kunnen bekijken. Voor nu heb ik het gevoel dat ik langer dan welk mens dan ook in het oog van storm vertoefd heb. Én het overleefd heb. Mozes kriebel in de badkuip, ik krijg me daar een wave!

mij=Relapse / Warner