Nog niet zo lang geleden betitelde ik Matt Bianco tegen een vriendin nog als een Radio Tour de France-bandje. Net als bij The Gipsy Kings, The Amazing Stroopwafels en Julien Clerc is dat immers de enige plek waar je ze tegenwoordig nog hoort. En sinds ik de sport der rijdende medicijnkasten niet meer volg, hoor ik ze zelfs daar niet meer. Maar eerlijk is eerlijk, toen de vraag kwam wie Matt Bianco´s verzamelaar wilde recenseren, hoefde ik er niet lang over na te denken. Want van de popjazzbands uit de jaren tachtig was Matt Bianco een van de bands die erin slaagde niet alleen catchy songs te schrijven, maar die songs ook een zekere tijdloosheid mee te geven. En dat terwijl de band alras met ingrijpende personeelswisselingen te maken had. Na het eerste album (hier vertegenwoordigd door “Get Out Of Your Lazy Bed”, “Half A Minute”, “Whose Side Are You On” en “More Than I Can Bear”) vertrok tweederde van de band om als Basia door te gaan en ging Mark Reilly verder zonder zangeres en mé Whamtoetsenist Marc Fisher, die de synths een prominentere rol gaf dan voorheen. Deze compilatie beluisterend merk je dat er ondanks die wijzigingen een heel consistent oeuvre staat, boordevol songs die door de jazz- en latininvloeden heel licht en catchy zijn, maar muzikaal door heel veel mooie details veel meer zijn dan alleen catchy. Fraaie (veelal vrouwelijke) achtergrondzang, subtiele gitaarloopjes of een langshuppelende dwarsfluit, steeds weer wordt je verrast door de inventieve details. Alleen de vet aangezette latinpopsongs, zoals “Sunshine Day” en “Cha Cha Cuba”, blijken de tand des tijds niet te hebben doorstaan. Uiteindelijk had ik meer hits gehoord dan ik me kon herinneren. En belangrijker: Matt Bianco blijkt in niets ondergedaan te hebben voor Paul Wellers Style Council. Matt Bianco heeft wat mij betreft een herwaardering verdiend. Matt Bianco is luchtig, maar veel meer dan confectiepop.
mij=earMusic / Edel / V2