Max Richter houdt het op zijn nieuwste album simpel: er staan dertien nummers op die eigenlijk maar twee titels hebben: “Journey” (1-5) en “Infra” (1-8). Wat muzikaliteit betreft is er ook niet per se bijster veel te beleven, er is de altijd terugkerende piano, er zijn wat strijkers, en we horen tekstsamples en gebliep en gepiep op de achtergrond. Dit gezegd hebbende moet ik bekennen dat ik het album toch gewoon weer een meesterwerkje vind. Waarom dat is? Omdat Richter de meester is van de balans. Hij geeft niets voorrang, alles krijgt zijn eerlijk verdiende plek toebedeeld. En daarom is de piano af en toe een minuutlang niet te horen. Komen de samples hier en daar wat meer naar voren en hebben de strijkers soms de hoofdrol. Richters composities zitten vol gevoel, en of dat nu gehuicheld is of niet kan me eigenlijk niets schelen. Zeker zijn pianostukken maken me verliefd. Zijn overgangen zijn elke keer weer gelikt (en dat bedoel ik inderdaad niet alleen positief). En zijn samples zijn wat aan de eentonige kant. Desalniettemin vertelt Richter met dit album weer een prachtig verhaal dat ik met mijn oren lezen mag en blijven lezen wil. Ik reis met Richter mee. Zo trekken we over heuveltjes en door ondiepe dalen, want nergens spatten de vonken er écht vanaf. Met uitzondering van “Infra 5” dan. Al met al een album voor wie sowieso al van de muziek van Max Richter hield. Niet het album waarmee hij veel mensen zal verrassen. Gewoon heel mooi, maar meer van waar al zoveel van bestaat.
mij=Type / Konkurrent
2 reacties