Het enige voordeel dat eraan zit als een album hier maanden later verschijnt dan in de Verenigde Staten, is dat je er soms goedmakertjes bij krijgt in de vorm van een paar bonustracks. Helaas zijn het dikwijls restjes waar niemand op zit te wachten. In het geval van de emomannetjes van Mayday Parade valt het mee. “Three Cheers For Five Years” en “One Man Drinking Games” doen niet onder voor de kwaliteit van de twaalf tracks die het originele, bijna een jaar geleden in de VS verschenen debuutalbum A Lesson In Romantics telt. Mayday Parade heeft zijn zaakjes dan ook goed voor elkaar. Technisch zitten de liedjes goed in elkaar. De band is een iets meer poppy variant op waar Taking Back Sunday zo in uitblinkt: geraffineerde hypermelodieuze emo. Ik moest zelf ook regelmatig aan Houston Calls denken, al doet Mayday Parade het op de ballade “Miserable At Best” na vrijwel zonder toetsen. Tekstueel is het me af en toe wel een beetje pathetisch, maar dat hoort blijkbaar zo. En als het lekkere liedjes als “Jamie All Over” oplevert, zal dat mij verder ook worst zijn.
Met Finger Eleven‘s Them vs. You vs. Me hobbelen we ook ruim een jaar achter Amerika en Canada aan. En we krijgen we niet eens extra. Ik was deze Canadezen na de sterke albums Tip en Greyest Of Blue Skies zelf uit het oog verloren en wist dus niet dat er na Greyest Of Blue Skies nog een derde titelloos album verschenen was. Ik vraag me al luisterend naar het vierde album Them vs. You vs. Me af of dat erg is. Ik heb heel erg het idee dat Finger Eleven is blijven hangen in wat ze al deden rond de eeuwwisseling. Het verschil in geluid met eerdere albums is namelijk klein, maar ik mis de spanning die de liedjes op Tip en Greyest Of Blue Skies wel hadden. Finger Eleven’s alternatieve/grunge rock was altijd al doorspekt met funky tinten en dat dat nu wat meer boven komt drijven in bijna discorockachtige liedjes als “Paralyzer” verbaast me dan ook niet. De liedjes zitten ook zeker wel goed in elkaar. Dat is het probleem niet. Alleen krijg ik echt enorme flashbacks naar de tijd dat ik dit bandje ontdekte dankzij de nl.muziek tapecirkel, maar das war einmal. De stilstand komt Them vs. You vs. Me niet echt ten goede. Bovendien levert de band met “Change The World” echt een draak van een gedateerd klinkende ballade af. Dat zijn dubbele minpunten.
mij=Ada / Rough Trade & Windmill / Rough Trade