Mazgani – Ladies & Gentlemen, Introducing…

Soms kan een cd-hoes zo misleidend zijn. Neem nou die van Shahryar Mazgani. Deze voor mij tot voor kort onbekende Iraans Portugese singer-songwriter is onlangs uitgeroepen tot een van de beste nieuwe Europese artiesten. Op de hoes zit hij in een barokke stoel, gesneden in een glimmend blauw Italiaans maatpak met open boordje. Met zijn gitzwarte glanzende manen achterover gekamd en in het bezit van een heuse Rasti Rostelli-sik kijkt hij me vanonder zijn donkere wenkbrauwen scherp aan, als een hypnotiseur van de foutste soort. Wat natuurlijk de aanwezigheid van die enge sik zou verklaren. Tsja, zó’n spekgladde verschijning heb ik sinds Julio Iglesias niet meer gezien en ik dacht dan ook direct een mooi cadeau voor mijn moeders verjaardag gevonden te hebben. Maar, u voelt ‘m al aankomen, ik hou ‘m zelf. Ladies & Gentlemen, Introducing… Mazgani is een gloedvolle prachtplaat die je verwarmt als een knapperend haardvuur en een goed glas wijn op een stille winteravond. Mazgani zingt Engelstalig en is gezegend met een warme, ietwat rauwe stem die zich aangenaam in je oor nestelt maar je ondertussen continu bij de les houdt. Het album is een uitgave van zijn EP Tell The People, aangevuld met een compilatie van zijn debuutalbum Song Of The New Heart en een bonustrack. De nieuwe EP is de mooiste, terwijl de songs van zijn debuut de meeslependste zijn. Zo horen we op de eerste helft warme Amerikaans getinte liefdesblues en een gospel, spaarzaam en subtiel geïnstrumenteerd. Dit geluid neigt soms naar Leonard Cohen en Bob Dylan waarbij sommige tracks vanwege hun prettig scherpe randjes ook zo van Nick Cave of Tom Waits hadden kunnen zijn. Het tweede deel, het debuutalbum, is rijker geproduceerd maar bevat prachtige meeslepende tracks als “Song Of The New Heart” en de intense akoestische bonustrack “Slaughterhouse Of Love”. Als je het daar niet warm van krijgt weet ik het niet meer. Ho! Maar wacht eens even, heeft ie me nou toch nog gehypnotiseerd, of…?

mij=Fading Ways / Sonic