Het komt niet vaak voor dat ik blij ben dat een album afgelopen is, maar na het beluisteren van Invulnerable, het vierde album van de Italiaanse band Centvrion, slaak ik een zucht van verlichting. Er zal vast al eens eerder een grapje over gemaakt zijn, maar de sticker ‘promotional copy – not for sale’ slaat de spijker op zijn kop. Deze cd zou eigenlijk niet verkocht moeten worden. Grootste manco aan de gespeelde jaren tachtig power metal is ‘de stem’ Germano. Het wolvengehuil wat hij produceert zorgt er voor dat mijn kringspier onaangenaam gaat contraheren. Hoog of laag, het maakt niet zoveel uit, het is allemaal zo vals als een rode erectiepil. Enige oplossing die ik zie is om La Kaagman eens langs te sturen met een hele grote zweep om wat billenkoek uit te delen. Misschien dat de rest van de band dan eens wakker wordt en Germano met S5 uit zijn functie ontslaat.
Het uit Griekenland afkomstige Wolfcry tapt op Warfair muzikaal uit hetzelfde vaatje als Centvrion maar kampt helaas met hetzelfde probleem. Niet een met testosteron overlopen schreeuwlelijk die de boel verziekt, maar juist een poeslief klinkende zanger gooit hier roet in het eten. Dat is jammer want in de instrumentale gedeeltes laat de band horen over prima kwaliteiten te beschikken en komen er aardige ideeën voorbij. De slappe en vlakke vocalen doen echter behoorlijk afbreuk aan het geheel. Pas in het laatste nummer blijkt hij opeens ook over een ruige kant te bezitten, maar dan is het al te laat. Negatief koopsadvies voor alle hulpsinterklazen en zwarte pieten.
mij=Dragonheart & Black Lotus