mij=Mercury Rev, 24 mei, Paradiso, Amsterdam. Foto: Charlona
Mercury Rev
2 reacties
Geef een reactie
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
mij=Mercury Rev, 24 mei, Paradiso, Amsterdam. Foto: Charlona
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
het lijkt een beetje alsof de mannen op de achtergrond in een .. sprookjesbos staan.
(moet je niet op het balkon letten natuurlijk 😉 )
mooi gedaan.
Ook ik was in Paradiso om de Amerikanen van Mercury Rev een keer te zien. Spinnemuziek vind ik het. Soms bombastisch, soms iel, soms beide tegelijk en altijd romantisch. Je moet er voor in de stemming zijn, en soms ben ik dat. Deze tour stond geheel in het teken van hun meest gevierde album, Deserter’s Songs uit 1998, dat recent opnieuw is uitgebracht. Op Youtube zag ik wat fragmenten van deze tour en dat viel niet mee; de muziek klonk ok maar de zang haalde het niet bij wat je van de albums kent. Toch wilde ik ze een keer gezien hebben en toog opgewekt naar Paradiso, zowaar op tijd om het voorprogramma mee te maken.
En dit was de eerste verrassing van de avond. Er schoof een clubje Belgen naar voren dat zich op krukjes over het podium verspreidde. Een bas, een gitaar, een Fender Rhodes piano, een drumstel en een dame die zich naast de pianist zette. Toen de muziek begon bleken zij de zangers te zijn. Het klonk, van de eerste tot de laatste noot van de paar nummers die ze speelden, fantastisch. Dromerig en rauw vanuit het hart. Bon Iver, maar dan uit Gent en – mag ik het zeggen? – eigenlijk misschien wel leuker. En het blijft lief klinken, dat altijd beleefde Belgisch. Ook als ze in het Engels zingen.
En toen moest Mercury Rev nog beginnen. Tijdens het openingsnummer Holes twijfelde ik nog even. Zanger Jonathan Donahue, gelukkig wel bij stem vanavond, bewoog zich telkens van voor naar achter over een op het podium geplakte rechte lijn van tape (dat kon ik zien vanaf het balkon). Telkens wanneer hij de achterkant bereikt had, balanceerde hij op één been. Wel beeldend en misschien illustratief voor de polen waartussen de muziek van MR zich beweegt, maar zo bedacht. Gelukkig ging de andere oudgediende, gitarist Grasshopper, die er uit zag als een Latin rocker, gewoon lekker zijn gang aan de rechterkant van het podium. Dat bleek de lijn van de avond te zijn. Tegen de tijd dat ze het vijfde nummer van het album speelden, Opus 40, waren ze op stoom. Ook Donahue greep zijn gitaar en wat als een archetypisch MR nummer begon, explodeerde halverwege tot een hallucinerende finale die de toon zette voor de rest van het concert. Dit was geen spinnemuziek meer maar een zuigende en stampende orgie van licht en geluid. Puik! Een terecht applausje voor jezelf, Jonathan.