Metropolis 2011 – Napret

Rotterdam, Zuiderpark, een half uur voor het eerste optreden. Het gras is nog maagdelijk groen, er is meer bewaking dan publiek en de zon begint voorzichtig door te breken. Metropolis staat op het punt los te barsten en het belooft een mooie dag te worden, niet in de laatste plaats door de gunstige weersvoorspelling.

In de kleine tent, The Garden, wordt om klokslag 13:00 uur de eerste band aangekondigd door Hagenaar Dennis Weening. Volgens Dennis bevinden we ons in het ‘spannende tentje’ en de eerste spannende act die door hem wordt aangekondigd is Weekend. Deze drie ‘girls from California’ zetten meteen een lekkere gitaarmuur neer, al zorgt een gebroken bassnaar ervoor dat de vaart er niet echt in blijft. Gelukkig kent de gitarist nog een goede mop om de pauze te vullen: ‘So why didn’t the lifeguard save the hippie? He was way too far out mannnn!’ Een leuk optreden, al is het geluid en ook de inzet bij de sessie in de 3voor12-tent enkele uren later een stuk beter. Laten we het er maar op houden dat de band nog niet helemaal wakker was.

mij=Door: Blink. Foto's: Reinier en Dennis
Op het hoofdpodium, om onduidelijke reden Thinkers Stage genoemd, staat even later een Kleine Viezerik. Hij is inderdaad bijzonder klein en binnen vijf minuten wordt natuurlijk alweer vriendelijk verzocht of de handjes in de lucht mogen. Blijft lastig als je net je eerste biertje vast hebt. Voor een Amsterdammer wordt de Viezerik behoorlijk enthousiast onthaald in Rotterdam, al lijkt ook hij nog niet helemaal wakker te zijn na een gig in Paradiso de vorige avond. En net als ik me sta te verwonderen waarom er in godsnaam twee man nodig zijn om de cd's met de beats te wisselen, stokt het optreden door een technische storing. Gelukkig kan ook Kleine Viezerik nog wat 'bullshit lulle om de tijd te vulle' al blijft een goede mop uit. De megakorte set wordt afgesloten met een sterk Tattooboy, de perfecte soundtrack voor dit festival. Even later staat de hele posse van Kleine Viezerik bij het 3voor12-podium, waarbij de Viezerik zelf met engelengeduld op de foto gaat met enkele kinderen en hun petten signeert. De van de geluidsman geleende stift wordt keurig geretourneerd. Kleine Viezerik is een schatje en blijkt later ook lang niet de grootste viezerik van het festival te zijn.

In The Garden speelt inmiddels Hangover Hero, maar na twee nummers is de rest van het optreden eigenlijk eenvoudig te voorspellen. Heldere, verstaanbare zang, een sologitarist die keurige solo's uit het boekje speelt, maar verder vooral een stuk minder spanning dan Dennis ons beloofd had. Ook Nederlands, maar een stuk vetter en rockender, zijn de Pop Up Animal Kids, die in hun vrolijke kleurtjes bij 3voor12 een korte set spelen. Mooi hoor, zo'n rode Rickenbacker-bas bij een rode broek en rood overhemd. En Jimi Hendrix zag dat het goed was.

Een stukje muziekgeschiedenis staat even later op het hoofdpodium. De surfpunksenioren van Phantom Four & the Arguido, met een gastoptreden van Rudeboy. Leuk om hem weer op een podium te zien, deze spier met kleren aan. De zwarte tape om zijn armen lijkt bedoeld om zijn indrukwekkende biceps in bedwang te houden. Hij lijkt met recht te gast bij het optreden van de Phantom Four, die de regie niet echt uit handen lijken te willen geven. Het geheel doet me toch een beetje denken aan een bruiloftsband met het gekke neefje op zang. Zeker als er een instrumentale Shadows-achtige surfversie van The Cure's “A Forest” wordt gespeeld met een manisch dansende Rudeboy op de achtergrond doet het geheel me toch ietwat surrealistisch aan. En met een schreeuwerige en vooral slecht gezongen “Teenage Kicks” als afsluiter eindigt deze maffe voorstelling… gelukkig.

Een stuk serieuzer is het optreden van Kurt Vile. Het is behoorlijk druk in de tent en de set van Vile is goed en degelijk, al lijken veel mensen na enkele nummers wel genoeg te hebben van de nasale en op afstand zeurderig klinkende stem van de Amerikaan. Zijn solo-optreden uren later bij 3voor12 maakt meer indruk. Volledig ontspannen speelt Vile vier verzoekjes uit het publiek. Prachtig.

Voor soundchecks is weinig tijd en daarom staat Stephanie van het Belgische SX even later enorm gestresst op het podium. Als blikken konden doden dan lag er nu waarschijnlijk nog een geluidsman tussen het afval op het verlaten veld van Metropolis. Waarschijnlijk door het gehaast en het ontbreken van een goede soundcheck doet het optreden wat onwennig aan en lijkt de band pas in de laatste twee nummers wat los te komen. Ze mogen het in augustus op Pukkelpop voor thuispubliek nog eens proberen want Metropolis werd niet overtuigd.

Op het hoofdpodium staat inmiddels een hele Grote Viezerik. Zanger Tim Harrington van Les Savy Fav verdient deze titel met verve. Het is al geen charmante verschijning, maar als hij ook nog op kruishoogte zijn korte witte broek insmeert met rode verf, ziet het er allemaal ronduit ranzig uit. Halverwege het optreden speelt hij eerst een mondharmonicasolo op een banaan en laat het half opgegeten fruit even later in de vorm van een indrukwekkende fluim in de mond van 3voor12-er Atze de Vrieze zakken. En intussen speelt de band retestrak door. Die zullen inmiddels wel wat gewend zijn. Harrington bevindt zich meer tussen het publiek dan op het podium en heeft in ieder geval de lachers op zijn hand. Altijd leuk, zo'n dorpsgek.

Door Kurt Vile's soloset mis ik vrijwel het complete optreden van Grouplove. Alleen het laatste nummer maak ik mee, tot mijn grote spijt want de sfeer in de tent is bijzonder goed. Het enthousiasme waarmee band en publiek afscheid van elkaar nemen maakt duidelijk dat hier iets moois is gebeurd. Na opnieuw een idiote set van Tim Harrington en zijn Les Savy Fav bij 3voor12 ('You guys are smart and good looking, it's not just your bodies that I love') is het tijd voor de afsluiter van deze zonovergoten dag Metropolis.

Dat een band als The Vaccines de dag afsluit, illustreert het unieke en eigenwijze karakter van Metropolis. Er waren zoveel eenvoudigere en meer voor de hand liggende opties geweest. Druk dagje voor de Britten trouwens, want 's middags stonden ze nog op Werchter. Op Metropolis doen ze gewoon waar ze goed in zijn en spelen lekkere rammelende indiepop met een hoog meezinggehalte. Vreemd is wel dat ze hun bekendere nummers, waaronder natuurlijk Post Break-Up Sex, meteen in het begin van de set spelen. Het geluid is niet best maar toch lijkt het hele veld de charme en klasse van The Vaccines te kunnen waarderen.

En na The Vaccines zit het er weer op. Hoogtepunten waren vooral de 3voor12-sessies en natuurlijk de Grote Viezerik Tim Harrington.