De moeilijke tweede, ook MGMT moest eraan. Ondanks dat onze File Under-scribent wat zuur deed over Oracular Spectacular, werd het debuut een groot succes met name door de hits als “Kids”, “Electric Feel” en “Time To Pretend”. De eerste geluiden van een draai in het geluid bereikten mij toen ik las dat de optredens net voor het uitbrengen van Congratulations in niet zo goede aarde vielen. Er was iets mis met hun nieuwe: de catchy-nummers waren niet meer zo catchy. Ook de naam van wijlen Syd Barrett viel, de briljante muzikant die aan drugs ten onder ging. Ik denk echter niet dat de ‘kids’ van nu weet hebben van Barrett en in MGMT hoor ik ook helemaal geen Barrett. Wat ik wel hoor is dat de muzikale en tekstuele gekte behoorlijk toegeslagen heeft. Een ding weet ik zeker: dit is geen makkelijk album. Aangezien de voorganger een stuk toegankelijker was, denk ik dat veel fans nu eens op hun hoofd zullen krabben. Wie hier echter doorheen prikt, hoort dat de band uit Brooklyn, New York, nog steeds geniaal is: wat een ideeën, wat een vreemde plaat, maar wat is het origineel. Ik kan me voorstellen dat ze hier niet echt blij mee waren bij de platenmaatschappij en dat ook diverse liefhebbers van hun eersteling het niets vinden. Ik denk echter dat dit een album is dat de tand des tijds met gemak doorstaat. En wat mij betreft voorlopig de meest verrassende plaat die ik dit jaar gehoord heb.
mij=Columbia / Sony