Een van de platen die ik het meest liefheb uit mijn collectie is What Color is Love?, van Terry Callier. Die heb ik zowel op vinyl als op cd, maar op vinyl is-ie het mooist. Vanwege de schitterende hoes, met daarop een prachtige donkere vrouw die naakt op een gebloemde stoel zit, en een beetje triestig uit beeld kijkt. Er hangt kleding over de rug van de stoel, in haar linkerhand heeft ze een sigaret. Ik kan heel lang kijken naar deze hoes, zoals ik de plaat ook niet moe wordt om te draaien. Callier, een zwarte Amerikaanse singer-songwriter, maakt muziek die ergens tussen jazz, folk en soul in hangt. Dankzij meesterarrangeur Charles Stepney sijpelen er zelfs wat klassieke invloeden door. Vaak lange nummers met spirituele teksten over de liefde, gezongen door die prachtige, tedere stem van Callier. Vooral Dancing Girl, dat ruim negen minuten duurt, móet ik helemaal afluisteren als ik het draai. Zo mooi, zo rijk, de ultieme kippenvelmuziek. Terry Callier was mijn eerste associatie toen ik Michael Kiwanuka (25) voor het eerst hoorde, begin vorig jaar. Merijn Tiemessen van Wicked Jazz Sounds stuurde een linkje naar Tell Me a Tale, ik was gelijk verkocht. Dat dwarsfluitintro, die strijkers, de akoestische gitaar en die prachtige donkere stem. Dit klonk als een Callier-cover, gezongen door een tijdgenoot met een krachtiger stem. Het bleek een jonge Engelsman te zijn, zoon van streng-gelovige Oegandese ouders die voor zijn geboorte naar Engeland waren geėmigreerd. Een jongen die lang twijfelde of hij wel akoestische, tussen folk en soul balancerende muziek moest maken. Omdat mannen met gitaren in zijn beleving altijd blank waren. Pas toen hij Jimi Hendrix zag, wist hij dat een zwarte man met een gitaar zo gek nog niet was. In de vergelijkingen en interviews vallen Bill Withers en Otis Redding vaak als referenties, maar nooit Callier. Da’s gek. Het zal aan de relatieve onbekendheid van Terry liggen, hoewel hij nog steeds muziek maakt en onder meer door Massive Attack uit de vergetelheid is gehaald. Hoe dan ook, Home Again is een plaat om net zo te koesteren als What Color is Love?. Dezelfde spirituele, zeg maar gerust religieuze ondertoon (I’m Getting Ready), lichte Afrikaanse invloeden, prachtige strijkers- en blazersarrangementen die de liedjes echt optillen. De teksten zijn eenvoudig, maar zelden eenduidig. Welke relatie Kiwanuka bezingt, en met wie, dat mag je zelf invullen. Een plaat om op vinyl te kopen, om tijdens het draaien de hoes zachtjes in je armen te wiegen. Een plaat om goede zin van te krijgen, om verliefd op, en bij te worden. Om je thuis bij te voelen, waar je ook bent.
mij=Communion/Universal
4 reacties