Michiel Oskam is een veelzijdig en druk baasje. Hij speelt gitaar in zowel de extreme deathmetalband The New Dominion als het experimentele jazzkwartet Operation Sand. Maar blijkbaar kan hij in die twee bands nog steeds niet al zijn muzikale eieren kwijt, want hij heeft net zijn eerste solo-album vol instrumentale gitaarmuziek uitgebracht. Grootste tegenstelling met de muziek van zijn reguliere bands is dat hij hier voornamelijk akoestisch speelt. De stukken zijn vrijwel allemaal gelaagd opgezet, waarbij verschillende gitaren respectievelijk ritme, begeleiding en solo voor hun rekening nemen. Dit geeft een bonte muzikale caleidoscoop van akoestische klanken die nergens verveelt, en dat is toe te juichen. Hoewel Oskam op zijn website andere invloeden noemt, komt zijn speelstijl wat mij betreft nog het meest in de buurt van Carlos Vamos of Michael Hedges. Wat hij met die twee ook gemeen heeft, is dat hij zo hier en daar het akoestische landschap verder inkleurt met elektrische gitaar. Juist op die momenten is-ie mij kwijt. Niet dat ik het gebruik van elektrische gitaar in een akoestische setting per definitie vloeken in de kerk vind, maar het contrast is hier zo schril dat het een wat geforceerde indruk op me maakt. Ander punt van kritiek is dat zijn spel, zeker daar waar hij in meerdere tracks werkt, een beetje ruw en stroef klinkt. Dat kan natuurlijk de bedoeling zijn geweest, maar als je met regelmaat gitaren hoort die net niet gelijk spelen, gaat dat vroeg of laat irriteren. Maar wat zit ik nou te zeuren: The Onyx Set Aglow… is een kleurrijke ode aan de veelzijdigheid van de akoestische gitaar. Stoppen met die bandjes en op naar de volgende solo-cd.
mij=Eigen Beheer