Midnite Snake – Midnite Snake

Muzikaal gesproken ben ik een kind van de jaren 90. Dat was het decennium dat ik me met muziek bezig begon te houden. Ik heb de jaren 80 nooit muzikaal gevolgd en voor de jaren 70 ben ik te laat geboren (en heb ik later veel van moeten inhalen). Zodra ik de onstuimige instrumentale hard rockende stoner-blues van dit Midnite Snake opzet schiet mij echter meteen een ding door het hoofd: seventiesrock moet zo geklonken hebben. Fuzzende bassen, wah-wah’s en stoempende drums in een los geproduceerd jasje. Wat heet, dit is bijna geen productie meer, het klinkt alsof de band gewoon hun spul opgebouwd heeft in de studio en er meteen op los is gaan jammen. Aanhakend bij The Jimi Hendrix Experience, Blue Cheer en Grand Funk Railroad improviseert Midnite Snake zich helemaal suf, resulterend in authentieke proto-hardrock. Kortom, voor een sterk refreintje of een pakkende hook hoef je deze plaat niet te proberen, want er is geen spoortje zang te vinden en er is nauwelijks sprake van echte arrangementen, alle tracks zijn een vehikel voor ellenlange impro’s. Als die impro´s dan ook van een niveautje Hendrix waren had je mij niet horen klagen. Nu wel, want ik kan de plaat maar met moeite uitzitten. Na een kwartier gitaargegier snak je naar wat meer variatie, wat meer verrassing en vooral meer richting. Nu is het gewoon gaan met die banaan en we zien wel waar we terecht komen. Da’s niet ver in mijn cd-speler in elk geval.