Mika – The Boy Who Knew Too Much

Je weet het antwoord al. Iedereen kent Mika nu wel en hij is muzikaal geen spat veranderd. Helaas en godzijdank. Laat ik het over de helft van dit album niet hebben: “Rain”, “Blame It On The Girls” en eigenlijk alle tragere liedjes van Mika worden op de lange termijn echt oervervelend, en een deel ervan had ik hier al besproken. Nee, de leuke briljante popparels verdienen de aandacht. “Dr. John” is bijvoorbeeld zo’n geniale guilty pleasure. Niet alleen vanwege de cryptische tekst, die als ik zijn interview met de OOR zo lees eigenlijk voor Mika’s “Vulture” kan doorgaan, maar vooral dankzij die tinkelende kroegpiano en het bijna te makkelijke verslavende refrein. “Good Gone Girl” is er nog zo een. Je wordt er vanzelf vrolijk van. Komt het weer door die piano, of zijn het de snel wisselende akkoorden met dat staccato ritme? Eigenlijk is dit je reinste powerpop, en zou het daarom nooit een hit kunnen worden op de radio. Honderden bands gingen Mika daarin voor, de meest recente is Datarock met “Give It Up” (vermoedelijk hebben er platenbazen schoenen zitten eten omdat dat geen zomerhit geworden is dit jaar). “Lover Boy”, nog een keer kassa. Mika schijnt veel van zijn nummers al jaren in zijn hoofd te hebben zitten, inclusief arrangementen. Dat hoor je hier. Ik ben echt een totale sucker voor dit soort shownummers. De tekst past ook naadloos op de melodie. “Touches You” is zo’n dansding dat vanzelf ontstaat als je toch melig bent en een koor ter beschikking hebt. “One Foot Boy” is zowaar elektronisch, kan nooit zomaar meezingbaar in Mika’s hoofd gezeten hebben (ah, inderdaad) maar vind ik wel een graadmeter voor Mika’s talent. Ik durf wel te stellen dat we een nieuwe Robbie Williams gevonden hebben.

mij=Casablanca / Universal