Mike Oldfield heeft in zijn loopbaan muzikaal vaak teruggegrepen op zijn debuut Tubular Bells uit 1973. Zo verschenen er een orkestrale uitvoering, een live uitvoering, twee vervolgen, en in 2003 een compleet opnieuw ingespeelde versie. Ook heeft hij het beroemde openingsthema regelmatig in aangepaste vorm in andere composities hergebruikt. Van mij mag hij: dat thema is praktisch een muziekgenre op zich, en het album als geheel is één van de weinige écht grote mijlpalen uit de geschiedenis van de popmuziek. Nu, na 36 jaar, is er weer een zoveelste jubileumuitgave van het tijdloze werk verschenen. Deze is in vele formaten verkrijgbaar, zowel fysiek als digitaal, met elk hun eigen naam, en dat maakt de keuze van de juiste versie behoorlijk lastig. Meer nog omdat de prijzen van de verschillende versies schrikbarend ver uiteen lopen. Wat ze echter allemaal gemeen hebben is een nieuwe, door Oldfield zelf gemaakte, stereo mix. En het moet gezegd, die voegt echt wat moois toe. Als geheel klinkt de muziek wat ‘droger’, maar dat heeft tot gevolg dat de instrumenten veel beter van elkaar te onderscheiden zijn, en het geheel veel transparanter en duidelijker klinkt. Dit is uiteraard niet zonder gevolgen. Zo denk je op veel momenten ‘hé, dat instrument heb ik nog nooit zo gehoord’, maar af en toe ook ‘ehhh… waar is dat geluid nou gebleven?’. Hier en daar neemt Oldfield een loopje met zijn eigen muziek, en voegt stukken toe die er voorheen simpelweg niet inzaten. Daar heb ik zo mijn bedenkingen bij, maar over het algemeen ben ik zeer gelukkig met deze nieuwe versie. Iedereen zal zijn eigen voorkeur hebben, maar ikzelf verwacht dat ik deze opgepoetste versie nog vaak zal draaien ten koste van het origineel. De Digital Deluxe Edition bevat ook nog een grote hoeveelheid historisch materiaal. Zo is de eerste demo opgenomen waarmee Oldfield destijds alle platenmaatschappijen afliep. Het is ontroerend om te horen hoe deze ruwe vorm van Tubular Bells, hoe belabberd het allemaal ook klinkt, het eindresultaat al zó goed in zich heeft. Samengevat is deze nieuwe versie waarschijnlijk alleen interessant voor de spreekwoordelijke echte fan, maar die haalt hiermee dan wel een stuk muziekgeschiedenis in huis die zijn weerga niet kent.
mij=Mercury / Universal