In iedere recensent zit iets van een prediker én een snob. Zo wil ik eigenlijk dat mijn favoriete band Wild Beasts heel populair wordt; maar tegelijk vind ik het jammer dat Milagres zoveel op ze lijkt. Het maakt de Beasts plots wat minder bijzonder. De bezwaren kunnen echter snel aan de kant want Glowing Mouth is een fijne plaat vol potentie. Leadzanger Kyle Wilson heeft de falset, de power, en het plechtstatige van zijn Wild Beasts-collega’s, maar muzikaal tapt Milagres toch uit een minder wuft vaatje. Deze jongens komen uit Brooklyn, ze delen hotseknotsend hoeken uit. Dat zorgt voor een veel rauwer randje, al blijft de sfeer voor een Amerikaanse band opmerkelijk Engels. Door het wiebelende toetsenwerk lijkt Radioheads’ laatste bijvoorbeeld een invloed. Mijn favoriete liedjes zijn wat ronder, zoals de Guillemots-achtige titeltrack, met een soulvolle huilpartij richting einde. “Lost In The Dark” is een piekfijn gearrangeerd duister pop-pareltje, met echo’s van ambachtelijke meesters als Ed Harcourt en Doves. (Waar zijn die gebleven trouwens!?) Gedurende de tweede helft van Glowing Mouth neemt het niveau wat af, de liedjes zijn sfeervol, maar blijven ook wat in het slome en schetsmatige hangen. Tekenend is het intro voor “Gone”, dat met zwierende baslijn richting de sterren danst, om al snel weer hard richting aarde te worden teruggeroepen. Milagres moet dus nog een beetje loskomen, maar het vuurtje gloeit al wel.
mij=Memphis Industries/Munich
4 reacties