Hobbybandjes zijn vaak niet meer dan dat: een hobby om de tijd te vullen buiten het reguliere werk. Maar een enkele keer wordt zo’n project groter dan waar normaliter de tijd en energie aan besteed wordt. Denk bijvoorbeeld aan de ritmesectie van Calexico, die Giant Sand in no-time overvleugelde. Of hetzelfde gaat gebeuren met de band van bassist Michael Shuman – die zijn geld verdient in Queens of the Stone Age – waag ik te betwijfelen. Om te beginnen is daar het verschil in muzikale genres: de voortdenderende rocktrein van Josh Homme is hier vervangen door melodieën en instrumentaties die rechtstreeks stammen van The Beatles anno Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Daarnaast is er geen sprake van een groovende, festivalweides platwalsende sound, maar van een relatief intiem, prettig ouderwets geluid. Hoezeer psychedelica ook en vogue is op dit moment (Tame Impala, Wooden Shjips), meer dan een club krijg je er niet mee vol. Helemaal niet wanneer het liedjesmateriaal hier en daar tekort schiet en vooral aan E.L.O. doet denken. Maar in het beste geval – Monk bijvoorbeeld – smaakt zo’n zwaar op Lennon/McCartney leunend nummer naar meer. En dat is een gevoel dat ik bij Queens of the Stone Age al tijden niet meer heb gehad.
mij=Rekords Rekords / Domino / Munich
2 reacties