Een liedje zingen over een vrijgezel met als rode draad een eenpersoons kant-en-klaar-gerecht zonder bij mij naar Veldhuis & Kemper-kriebels op te roepen, het leek me onmogelijk. Zuiderbuur Mira Bertels slaagt er met vlag en wimpel in in de blues uitademende ballade “Kant En Klaar Gerecht” op haar tweede cd Stukken van Mensen. Die titel is treffend gekozen. De observaties van de mensen om Bertels heen die ze verpakt heeft in haar liedjes, zijn bijna allemaal daadwerkelijk stukken van mensen. Aan de hand van het strakke bekkie op de hoes verwachtte ik een beetje bitchy liedjes voorgeschoteld te krijgen, maar de sfeer op Stukken van Mensen is alleszins gemoedelijk. Producer Jean-Marie Aerts heeft ervoor gezorgd dat Mira de veilige haven van pianoliedjes achter zich gelaten heeft en kiest voor veel rijker geïnstrumenteerde liedjes. Da’s dapper, en meestal wel geslaagd. “Loslopend Wild” wordt door de stuwende bas en beats zelfs dansbaar en “Ik mag niet klagen” wordt er baldadig van. Het is fijn dat het album door deze keuze meer het gevoel van popmuziek op dan van kleinkunst. Dat vind ik wel zo prettig, want de valkuil van kneuterigheid wordt zo slim ontweken. Ik zou zelf in een vertederend liedje als “Dansmarieke” er niet voor gekozen hebben naast de strijkers een synthesizer in te zetten in plaats van de piano, maar dat is misschien een kwestie van smaak. Feit is wel dat België met Hannelore Bedert en Mira twee sprankelende singer/songwriter-troeven in eigen taal in handen heeft.
mij=LC Music