De Canadese singer/songwriter Graham Van Pelt debuteerde vier jaar geleden verdienstelijk met Five Roses. Een indierock-album dat hem, net als geestverwant Chad Vangaalen datzelfde jaar, een nominatie opleverde voor de Polar Music Prize. Met name “Next Train” is het beluisteren waard, al ergerde ik me daar wel aan een expres toegevoegde glitch, die het geluidsbeeld vergruist. Van zulke geintjes is bepaald geen sprake meer. Merkwaardig toch hoe bepaalde stijlen klaarblijkelijk in de lucht hangen, want Miracle Fortress houdt hier netjes het midden tussen het nieuwe werk van Bon Iver en Destroyer. Gladjes dus, met overduidelijke eighties- en Yacht Rock-invloeden. IJle stemmen en synthetisch drumwerk zijn in ruime mate voorradig. Net als Bon Iver’s nieuwste kent Was I The Wave? een klare lijn, met interludes, en een dromerig instrumentaaltje als slotstuk. Zeker in het begin hint Van Pelt naar de dansvloer, zonder dat zijn crescendo’s in rechttoe rechtaan-beats resulteren. De autotune beperkt zich tot een likje “Raw Spectacle”, een van de meer melodramatische uitspattingen. Een stuk cooler is “Everything Works”, dat groovet als Pinback. (Let op die bas.) Een andere favoriet is Breakfast Club-anthem “Spectre”. In de vocalen doet het me aan onze eigen (zwaar onderschatte!) Travoltas denken, die op Club Nouveau eveneens in de eighties grasduinden. “Miscalculations” tekent de tweede helft van de plaat, en is stiekem een gevalletje jammer. Het in potentie beste nummer bouwt zelfverzekerd op naar een kippenvel-refrein, maar verzuipt na de tweede minuut in een zoektocht naar een goede brug, die nooit gevonden wordt. Daardoor ontstaat plots een ‘net niet’-gevoel, al wordt de band daar zeker niet minder sympathiek van.
mij=Secret City
4 reacties