Het is zaterdagochtend en ik zit nog in mijn joggingbroek voor de computer om kaartjes te bestellen voor Judas Priest. Waarom? Simpel. De band is een van de grondleggers van de heavy metal, en ik heb ze nog nooit gezien. Het moest er maar eens van komen. Na een ontbijtje blijf ik achter de computer staren naar de site van TivoliVredenburg en bedenk me dat daar deze maand ook nog die andere pioniers staan. Die van de post-rock. Mogwai dus. Kijk, de Schotten heb ik wel eens eerder live gezien, maar dat is al weer een tijd geleden. En hoeveel echt opzienbarende albums hebben ze de laatste jaren eigenlijk nog uitgebracht? Vooruit, de soundtrack Les Revenants was mooi, en sommige nieuwere nummers waren echt heel fijn. Maar verder? Rave Tapes stamt alweer van (veel) eerder dit jaar en ik pak die er nog maar eens bij. Was dat album echt zo onopvallend? Met “Heard About You Last Night” begint het anders prachtig. Die opbouw tot verlossing (rond 1:58 en 4:23) heeft precies de emotie en dynamiek die ik wil horen. Toch sluipt er regelmatig een enigszins vermoeiende en slome herhaling in dit album. Mogwai is op zoek naar een interessante balans op dit album tussen gitaar en synthesizer, tussen emotie en ruwheid, maar vindt niet altijd die broodnodige spanningsboog of diepgang. Het is me te vrijblijvend. De basis is te droog om het lekker smeuïg te krijgen. Tijdens Best Kept Secret dit jaar liet Mogwai horen dat zoiets live (op een flink volume) toch nog best aardig uit de verf kan komen. Ik volgde het toen via een livestream en had er maar wat graag bij willen zijn. Met dat besef klik ik op de bestelknop. Mogwai is de wilde haren wellicht verloren, maar kwalitatief gezien is het nog steeds te goed om het te blijven negeren. Vooral live denk ik.
mij=Rock Action