Mogwai – Mr. Beast

Het was zo’n band die ik pas laat ontdekte, maar nadat het eenmaal raak was, was het goed raak en met als gevolg dat ik een wintermaand lang verslaafd aan Mogwai. Met Come On Die Young en Young Team versleet ik heel wat uurtjes half slapend in de trein, fietsend en lopend van, naar en op de stations van mijn veel te lange reis van huis naar werk. Het rare was dat ik veel minder had met de twee opvolgers van deze platen, Rock Action en Happy Songs for Happy People, die ik braaf kocht in de weken dat ze uitkwamen. Dat kwam niet doordat het nieuwe er af was. Ik denk dat het vooral kwam doordat Mogwai een routekaart volgde die een weg toonde die te ver afboog van de ingezette richting die logisch zou zijn te volgen na Young Team en Come On Die Young.
Ik zal eerlijk bekennen, ik had ze opgegeven en vond dat ik maar tevreden moest zijn met die twee magistrale platen. Toch was dat te vroeg, zo blijkt nu. Bijna drie jaar na Happy Songs for Happy People is er Mr. Beast en gelijk bij het eerste nummer “Auto Rock” weet Mogwai me weer te ontroeren als voorheen. Met dank aan het pianospel van Barry Burns, die verderop op Mr. Beast ook schittert, en de geleidelijke greep die ze naar mijn keel doen in de vier minuten die het nummer duurt. Om vervolgens in “Glasgow Mega-Snake” ouderwers abrupt mijn strot dicht te knijpen en weer los te laten, een pijn in mijn borstkas veroorzakend. Dát moet Mogwai bereiken. En dan interesseert het me niet zoveel dat ze al eerder vergelijkbare nummers opnamen. Als het met een intensiteit, dynamiek en overtuiging gebeurt zoals op Mr. Beast interesseert me dat geen zak. Dan mogen ze nog wel tien van zulke platen maken. Denk ik.

mij=PIAS