Het bespreken van eigen beheer-cd’tjes is best een lastige bezigheid. Je wilt aan de ene kant een band met goede bedoelingen niet gelijk met de grond gelijk maken, aan de andere kant: als het ruk is, dan is het dat. Van veel bandjes krijg je één EP onder je neus en hoor je er vervolgens niets meer van. Het is vast niet toevallig dat bands van wie je wel een tweede of derde cd onder je neus krijgt de betere bands zijn. Van Moi, Le Voisin is Dis de derde die ik te beluisteren krijg en de Utrechtse band rond Benjamin van Vliet laat nog steeds groei horen. Het is overigens niet zo dat de muziek van de band steeds toegankelijker wordt. Daarvoor is de stem van Van Vliet veel te excentriek. Het is de versmelting van folk uit alle windstreken krijgt de band gewoon steeds beter onder knie. Heerlijk is wat dat betreft het intro bij “Told Them Nothing”. Met zijn kakelende kippen is het bijna alsof het opgenomen is op een boerderij. Ongedwongen, maar niet gemakkelijk. Ondanks de bekende klanken in het gros van de songs verraste de band me wel met het piano-intro in “Randsteder” en zijn bezwerende herhalingen in vele lagen vocalen die langzaam naar een climax toewerken. Het gaat te ver om Dis op één lijn te zetten met een momenteel goed scorende band als Mumford & Sons, maar wie net wat meer uitdaging wil dan die bands is bij Moi, Le Voisin precies aan het juiste adres.
mij=Eigen Beheer
2 reacties