Moke – Collider

Eind vorig jaar, toen Mokes derde album Collider verscheen, hingen er overal langs de weg Lana Del Rey-reclameposters. Als je de campagne van het modebedrijf online terugzoekt kom je in totaal een tiental foto's tegen. Op de een trekt Lana nog een stompzinniger gezicht dan op de andere. Ze kijkt overal geïrriteerd. Belazerd. Dress to depress. 'Kijk eens wat voor idiote kleding ze me nu weer hebben aangetrokken.' Met zulke posters eindig je niet in jongenskamers, nee. Het had zelfs een komisch effect, telkens als ik erlangs reed: daar heb je die norse trut weer! En dan proberen om even ironisch terug te kijken. Overigens schijnt het bij catwalks gebruikelijk te zijn dat er een bord “don't smile” achter de coulissen hangt, als tip aan de fotomodellen. Een geforceerde lach komt namelijk verkeerd over, en is niet vol te houden gedurende de hele lengte van een catwalk. Enfin. Moke heeft dat catwalkstadium twee platen volgehouden en liet al tijdens hun theatertoer zien dat ze in meer platenkasten passen dan die van Eric Corton. Nog steeds zingt de band nummers over de dood (“Sing On” gaat over Maginns overleden oom Moke), maar sommige bandleden hebben nu ook kinderen. Verder zegt het vijftal zich te hebben laten inspireren door de wetenschappelijke zoektocht naar het 'God-deeltje'. Waar deeltjesversnellers al niet toe kunnen leiden… Collider is in elk geval een stuk luchtiger geworden en de tweede single “Lessons to Learn” (de clip is net uit) is een fijne aanrader. Ook de tekst van “Opening Up” vangt de muzikale sfeer van Mokes derde, die ergens inhangt tussen britpop en bands als Johan en Coparck. Die laatste bands, favorieten van me, zou ik bij eerdere platen niet als referentie genoemd hebben. Collider klinkt muzikaal oprechter en plezieriger dan Moke ooit geklonken heeft. Anderzijds vond ik Moke ten tijde van Shorland flets en daar is niet alles van weg. De drums in “Straight To You” klinken bijvoorbeeld als een natte krant, maar dat is bij Johan en Coparck ook zo. Een lekkere smerig diepe gitaar is daarentegen weggelaten, terwijl ik die aan “Switch” erg kon waarderen. Nog een puntige single had er wel bijgekund. Collider is ondanks zijn kleurige hoes geen opvallende plaat, maar wel een overtuigende. En dat was na al die eerdere poeha hard nodig.

mij=Cloud 9