Wie zijn cd begint met een nummer met de titel “In It For The Money” moet niet raar op staan te kijken als de luisteraar meteen al een link legt met Supergrass. Ook wat betreft de muzikale richting waarin je Monkeeman moet zoeken, is dat namelijk helemaal geen vreemde link. Hoewel Monkeeman, in het gewone leven luisterend naar de naam Ralf Lübke, een Duitser is, hoor je daar letterlijk en figuurlijk weinig van terug op Life in a Backseat. Geen krautrock dus, en geen rare Duitse accenten in het Engels. Wat dan wel? Prima verzorgde Britpop, met dus invloeden van Supergrass, maar ook van bijvoorbeeld Paul Weller, die van nu en die van The Jam. Lekkere catchy gitaarriffs en prima meezingrefreinen, om vrolijk van te worden. Soms maakt hij zich er echter wel erg makkelijk af (‘1-2-3-4-5, how I hate my life, 5-6-7-8, why can’t it be great?’). De catchiness van de muziek zorgt ook voor een vrolijke noot op een verder behoorlijk donker album. Life In A Backseat is namelijk geen plaat over de liefde, maar eerder een cd met een politiek tintje (“Socialism”) en teksten die voornamelijk gaan over de zelfkant van de samenleving, met als rode draad de zucht naar zoveel mogelijk geld. Mede hierdoor krijgt Monkeeman wel een diepere laag, en het zorgt er mede voor dat ik ze bij deze benoem tot de beste Britpop-band buiten Groot-Brittannië.
mij=Rookie Records / Sonic