Technische metal, progcore, de zware metalvariant op Linkin Park, geef het beestje maar een naam. Feit is dat het Britse Monuments een valse start maakte met het debuut Gnosis. De plaat was vlak, kende weinig hoogtepunten en had een tamme productie. Jammer want de heren van Monuments hebben genoeg ervaring om hun eigen band naar een hoger plan te tillen. Oprichter en gitarist John Browne speelde bij de voorloper van TesseracT. En nu met de nieuwbakken zanger Chris Barretto, die ervaring heeft als zanger bij Periphy en Ever Fortright, komt Monuments veel explosiever uit de startblokken. De man heeft het hele vocale arsenaal in zich. Hij buldert, hij sneert en zingt loepzuivere melodieën waar Linkin Park jaloers op mag wezen. En dat is meteen het grote verschil tussen Gnosis en The Amanuensis. De focus ligt op hechte songs met melodie in plaats van op technisch gepiel op de vierkante centimeter. Het levert een aangenaam plaatje op dat de luisteraar meeneemt in plaats van alle kanten opstuurt en dus kwijtraakt. Bovendien komen drums, bas en gitaarpartijen nu meer dan prima uit de verf. Elke noot is hoorbaar en wordt niet meegezogen in een brij van vlakheid. Barretto kan een hoop. Zoveel is duidelijk. Waar de band alleen voor moet uitkijken is dat het niet verzandt in gemakzucht. Niet alle songs hebben een ‘instant catchiness’. Soms popt de verveling op, en dat is geen goed teken. Als Monuments meer afwisselt tussen verfijnd, sfeervol en knetterende bombast en vaker toewerkt naar explosieve passages, pas dan maakt Monuments volledig zijn naam waar. De band zou zich ook eens kunnen verdiepen in Arabische toonladders. Als technische muzikanten een passende uitdaging. Maar goed, wellicht wachten ze op de goedkeuring van een amanuensis die hen uitlegt hoe dat allemaal werkt.
mij=Century Media