Ik heb iets met krachtige, soulvolle stemmen met een eigen geluid. Jammer genoeg is in veel gevallen de muziek erachter te vlak en te voorspelbaar voor mijn smaak. Dat geldt voor bijvoorbeeld Andrew Roachford, Anastacia en Seal. Voor die laatste heb ik nu een alternatief: zanger Simone Baldini Tosi van het Italiaanse Moongarden. Italianen en prog is een combinatie die we hier in Nederland niet al te vaak tegenkomen, maar wát ons landje haalt is bijna altijd de moeite waard. Zoals gezegd is de eerste factor van belang het stemgeluid van Baldini Tosi, de nieuwe zanger van de band – en eerder de zanger op hun debuutalbum uit 1994. Een warme stem vol soul, met een fraai rauw randje. Wat ik zeg: Seal. Maar waar Seal mij teveel grossiert in glibberige hitparadesoul staat er een progband pur sang achter deze stem te musiceren. En ondanks songs die doorgaans de vijf minuten overstijgen – twee zelfs de tien minuten – is het uiterst toegankelijke progrock. Zeker, die stem helpt, maar ook de liefhebber van kwaliteitspop zal zich bij dit album niet ergeren aan song na song lang uitgesponnen solo’s, eindeloos herhaalde themaatjes of bombastische uitspattingen. De hardcore progger zal tegelijkertijd niet geërgerd zijn door juist het grotendeels ontbreken daarvan. Een beetje Arena, soms wat Peter Gabriel, een toefje Pink Floyd en zoals gezegd een flinke schep Seal. Maar vooral een doordacht en toch licht verteerbaar progalbum van bijzondere klasse.
mij=Progrock / Bertus