Hé, Estland had ik nog niet in m’n collectie zitten! Lenna Kuurmaa is daaruit afkomstig, is er actrice en tv-presentatrice en deed in 2005 met redelijk succes mee aan het Eurovisie Songfestival met haar toenmalige popbandje Vanilla Ninja. Frontiers heeft samen met producer/songwriter Alessandro Del Vecchio (Hardline, L.R.S., Issa) een band met voornamelijk Italianen rond deze dame geformeerd. Ze heeft een prima stem, die met enige regelmaat doen denken aan Ann Wilson (Heart), dus dat is nog niet zo slecht. YouTubefilmpjes van het optreden op het Frontiers Festival laten zien dat ze niet het volume en zeker niet de podiumpresentatie van Wilson heeft, maar ze heeft in elk geval een stem die je graag een album lang hoort. De songs zijn ook voor die stem geschreven, dus het zijn stuk voor stuk vier-minuten-coupletje-refreintje-galmers. Over het geheel zijn die nummers best okee, al staan er naar het einde een paar vullers op. De gitaar- en toetsenpartijen zijn adequaat maar verre van inventief – wat heet, ze zijn bijna van begin tot eind te voorspellen. Hoe goed een plaat als deze is, is vaak sterk afhankelijk van de productie. Del Vecchio heeft het in een poppy productie gegoten – denk aan Roxette en aanverwanten – maar heeft het wel open en fris gehouden. De onderscheidende factor is Kuurmaa en die steekt inderdaad boven de middelmaat uit. Luister maar eens naar het intro van “Live And Let Go”: de dame kan écht zingen. Hopelijk boekt ze op de wat mindere punten nog wat vooruitgang en krijgt ze een goede vaste band achter zich. Ze maakt in elk geval dat Moonland zich aan de grauwe middelmaat ontworstelt.
mij=Frontiers/Rough Trade