Het miezert en is grijs buiten op de vrijdagavond van Motel Mozaïque. Binnen in de Schouwburg is het gitzwart. Het publiek in de grote zaal wordt met muziek van Einstürzende Neubauten klaargestoomd voor Soap&Skin, al is de vraag of er iemand klaar kan zijn voor zo’n enorme hoeveelheid hel en verdoemenis. Met vuurrood haar en vuurrode lippen creëert de Oostenrijkse Anna Plaschg en haar in het zwart gestoken ensemble een wereld waar niets meer goed kan komen. De muziek beukt op momenten ongemakkelijk als Coil maar is op andere momenten, zeker bij nummers met alleen pianobegeleiding, onmenselijk treurig. Door haar versie van “Voyage Voyage” ga je je afvragen of er ooit nog wel een vakantie komt. Het is een ongemakkelijk maar tegelijkertijd ongelooflijk spannend optreden waarmee Soap&Skin de vrijdagavond opent.
mij=Verslag: Blink, Foto's: Storm
Van loodzware kost naar vederlichte liedjes en gezellig gekeuvel, het is even wennen. De Schotse Rachel Sermanni is een lief meisje dat tussen de nummers door op onhandig-aandoenlijke manier kletst over haar indrukken van Rotterdam (‘lots of subtle graffiti here, hihi’). Haar muziek doet mij vooral denken aan een wat lichtere versie van Emiliana Torrini. De stelletjes in de zaal pakken elkaar nog wat steviger vast… ‘mooi he, schat?’ Toch is het lastig om echt de aandacht erbij te houden dus we verlaten de Schouwburg en gaan op weg naar Rotown voor de Noren van 120 Days.
De vier jonge gastjes van 120 Days staan met een indrukwekkende batterij elektronica op het podium en alleen de bassist speelt een ‘echt’ instrument. Muzikaal valt de band ergens tussen Kraftwerk, Young Gods en New Order in en het klinkt fantastisch. De zanger kijkt lekker arrogant de zaal in en is duidelijk niet tevreden over het feit dat er niet of nauwelijks gedanst wordt. Een prima en energieke set van een band die een enthousiaster publiek verdient.
Alle enthousiastelingen staan echter in Off_Corso, een zaal waar vanavond een penetrante geur van popcorn en suikerspinnen hangt. Bizar. Apparat Band speelt voor een volle bak en lijkt verrast door de enthousiaste reacties. De nummers van het album The Devil’s Walk worden lang uitgesponnen en weinig subtiel de zaal in gebeukt, maar dit lijkt het aanwezige publiek niet te deren. Het is jammer dat de zang enigszins verzuipt, maar verder is het een perfect optreden.
Na een flinke wandeling naar de Gouvernestraat belanden we bij Ben Caplan & The Casual Smokers voor een dichte deur. De zaal bij de Canadese baardmans is stampvol, dus zit er niets anders op dan met een biertje voor de andere zaal te gaan wachten op Jamie N Commons. De 22-jarige Jamie is gezegend met de looks, charmes en stem waar menig man jaloers op kan zijn. Zijn stem hangt ergens tussen Tom Waits en Mark Lanegan in en past perfect bij de traditionele bluesrock die zijn band speelt. Prima festivalact en de volle bak in de Gouvernestraat eet uit zijn hand.
In Rotown staat intussen een vreemd duo uit New York te spelen. De snoeiharde en ongetwijfeld superhippe elektro van de band slaat een beetje dood op het publiek. De zangeres is een soort Grace Jones met een veel te lage stem voor haar postuur en ondanks haar enthousiasme krijgen ze de half gevulde Rotown niet echt mee.
We sluiten de avond af bij het circus van Of Montreal in de grote zaal van de Schouwburg. Het is een kleurrijk gebeuren op het podium en de voltallige band is lekker gek gekleed en staat lekker gek te spelen en lekker gek te doen. Twee verklede heerschappen staan in alienpakken of met nepborsten ook nog continu aandacht te trekken. De eerste drie rijen in de zaal gaan er nog wel in mee, maar de rest van de zaal zit onderuit gezakt in de stoelen te tweeten, facebooken, whatsappen en – in mijn geval – zich vreselijk te ergeren aan de middelmatigheid van Of Montreal. Een onsje minder glamrock alstublieft en iets meer fatsoenlijk songmateriaal en talent. Kan het nog erger dan Scissor Sisters? Ja het kan! Ik verlaat de zaal vooral met een diep medelijden met de bandleden. Je zult toch avond na avond mee moeten doen aan deze verkleedpartij en deze middelmatige rock moeten spelen. Wat een droevenis.
De eerste avond Motel Mozaique zit er weer op en het festival heeft weer gedaan wat het ieder jaar doet: vooral diverse en vernieuwende acts programmeren met tussendoor een rustpuntje. Hoogtepunten van de avond waren Soap&Skin en 120 Days.
4 reacties