Motel Mozaique 2013: Vrijdag Napret

Er hangt een wat andere sfeer bij Motel Mozaïque dan voorgaande jaren. Echt grote headliners ontbreken, er zijn geen rijen, en het festival is teruggebracht van drie naar twee dagen. Naarmate de avond vordert wordt duidelijk dat MoMo verre van uitverkocht is dit jaar. Bij de meeste optredens zijn de zalen slechts matig gevuld. Bij de eerste act die we zien, het Belgische SX, is dit niet meer dan terecht. De sound is prima in de Corso, maar de galmzang van de Vlaamse blondinee begint al snel flink te irriteren. Is het nou echt nodig om in ieder nummer op dezelfde theatrale manier ‘Ooohhooo’ te zingen? Snel verlaten we de Corso, een zaal die qua duistere ranzigheid en sfeerloosheid alleen door onze hotelkamer in het centrum van Rotterdam wordt overtroffen.

mij=Door: Blink. Foto's: Storm
In de grote zaal van de Schouwburg staan inmiddels de Noorse band Jaga Jazzist en het orkest Sinfonia Rotterdam een speciaal gelegenheidsoptreden te doen. Het lijkt op het podium voller dan in de zaal en ik krijg al snel jeuk van deze combinatie van jazz, klassiek en rock. Een groot aantal strijkers en toeters op een podium zorgt voor een soort Kyteman-gevoel dat zich vooral uit in wanhopige blikken riching bordje EXIT.

Wat we vervolgens in Rotown aantreffen stemt ons niet veel vrolijker. De Amerikaanse singer-songwriter Winston Yellen staat in houthakkersoverhemd met zijn band Night Beds een bijzonder statische set te spelen. De zang van Yellen is op zich prima maar door de slappe uitvoering van de band en de lange pauzes tussen de nummers valt het optreden volstrekt dood.

Gelukkig is de volgende stop bij de buren in de prachtige Paradijskerk. Paar balkonnetjes aan de wand en hopsa, Rotterdam heeft zijn eigen Paradiso. Mooier nog zelfs. We passeren het Vrede Zij Met Ulieden op de gevel voor een optreden van de Brit Nick Mulvey, een baardmans met Spaanse tokkelgitaar. Het geluid van het kleine mannetje in de grote kerk is schitterend en zijn fraaie gitaarspel combineert perfect met het warme stemgeluid. Met een indrinkende blik kijkt hij het publiek in en Mulvey doet me vooral denken aan een soort geslaagde Case Mayfield. Het is onmogelijk om niet voor deze man te vallen en hij geeft het eerste goede optreden van de eerste avond van MoMo.

De opwaartse lijn wordt voortgezet met Daughter in Corso. Er is inmiddels een beetje hype ontstaan rondom deze Londense band en dat dit terecht is bewijzen ze vanavond. Zangeres Elena Tonra lijkt oprecht verbaasd en blij te zijn met de grote opkomst. Het geluid hangt ergens tussen The XX, Portishead en Sigur Ros in, maar is toch volstrekt uniek. Dat de eerste Britse Ponden ook zijn binnengestroomd blijkt uit de mooie en fonkelnieuwe gitaren die de bandleden omhangen. Het is ze gegund.

Halverwege de set rukken we ons met tegenzin los van Daughter om toch nog iets mee te pikken van John Grant in de Schouwburg. Bij binnenkomst horen we nog net de laatste tonen van een nieuw nummer met zware electronische beats. Beetje vreemd om zoveel electronica in een optreden van Grant te horen. Je ziet Dave Gahan toch ook niet snel halverwege een Depeche Mode-set achter een piano zitten om Candle in the Wind te spelen. Op zich natuurlijk te waarderen, dergelijke vernieuwingsdrang, maar de laatste nummers van het optreden zijn gewoon weer de John Grant as we know him. Het prachtige “Glaciers” wordt door hem aangekondigd als een nummer over ‘me growing up, and being confused about my sexuality’. Dat u het maar even weet. Omringd door zijn IJslandse band eindigt hij tenslotte met een prachtig uitvoering van “Queen of Denmark”.

Voor de tweede keer deze avond belanden we in de Paradijskerk, dit keer voor de Broeder Dieleman. Een perfecte plek voor deze Zeeuwse held. En het is (en blijft!) behoorlijk vol bij zijn optreden, ondanks de onwaarschijnlijke kutbankjes in de kerk. Zelfkastijding is natuurlijk altijd een sterk punt geweest van de Katholieke Kerk en meer dan tien minuten op zo’n bankje valt hier zeker onder. De teksten van Dieleman zijn onverstaanbaar, maar zijn gortdroge presentatie en humor tussen de nummers door is leuk. Opvallend is dat op zijn vraag of er nog mensen aanwezig zijn die in God geloven slechts één meisje dapper haar vinger durft op te steken. Dat zal niet vaak gebeuren in een kerk.

Godzijdank is er even later nog wat echte smerige rock op deze eerste avond van Motel Mozaïque. De twee snotjochies van Drenge overtuigen een half gevuld Rotown met een snoeiharde en strakke set. De broertjes Loveless (wat een naam!) spelen duidelijk al vanaf hun jongste jaren bij mum and dad op zolder want ik heb zelden twee muzikanten gezien die zo perfect op elkaar zijn ingespeeld. Qua pure energie en overtuigingskracht het hoogtepunt van de vrijdagavond. Hopelijk gaan we nog veel van Drenge horen.

De echte afsluiter van de avond, The Veils, staat inmiddels vanaf middernacht voor een dit keer gelukkig goed gevulde Schouwburg een degelijk optreden te geven. De band rondom Finn Andrews is een tijdje weggeweest, maar het optreden van vanavond belooft veel goeds voor de Nederlandse clubtour in juni. De prachtige lichtshow in de Schouwburg draagt hier zeker ook aan bij. En ja, Andrews draagt nog steeds een zwarte hoed.

Het was even schrikken aan het begin van deze eerste avond van Motel Mozaïque. Een non-stop reeks hoogtepunten en verrassingen zoals we die op eerdere edities meemaakten werd het zeker niet, maar misschien waren we gewoon te verwend geworden?