Motorpsycho – Heavy Metal Fruit

Hopsakee, het jaar begint nog maar net en Motorpsycho knalt er weer even een nieuwe langspeler in. Nog geen half jaar na de EP Child Of The Future, da’s wel heel erg snel, maar sinds de komst van drummer Kenneth Kapstadt lijkt de band aan haar tweede jeugd begonnen en was er blijkbaar voldoende materiaal voor een verse plaat. Zoals sommigen hier wellicht weten ben ik nogal bezeten van deze Noorse geweldenaren, met het bijbehorende risico van ellenlange lofredes. Maar in dit geval kan ik niet anders. Ik heb al eerder geroepen dat de band weer een klassieker van jewelste had neergezet (LLM), soms tegen beter weten in (BH/BC), maar Heavy Metal Fruit is hem dan echt. Hun allerbeste sinds Trust Us (die plaat is nogal een Big Deal voor mij, zeg maar). Zes lange nummers krijgen we, uitgezonderd de korte piano-ballad “Close Your Eyes”, met als Grote Epische Uitschieter de bijna 21 minuten durende prog-estafette “Gullible’s Travails (pt I-IV)”. De plaat opent na een wat onhandige stilte van een minuut met het majestueuze “Starhammer”, waarin de band halverwege in een subtiele impro beland. “X-3(Knuckleheads In Space)/The Getaway Special” is een song in twee delen, het ene deel een vlotte rocksong en het ander een stuk coole jazzrock met gastrollen voor wat Jaga Jazzist-vrienden. “The Bomb-Proof Roll And Beyond” is weer een waanzinnig trippy stuk, met een free-jazz exercitie in het midden welke uiteindelijk overslaat in een groots en meeslepend geharmoniseerd slot. “W.B.A.T.” begint als een losgeslagen stuk jazz, gaat vervolgens over in een slepende rockgroove om vervolgens te eindigen met een lang doorlopend prachtrefrein. “Gullible’s Tavails” tenslotte is een prog-exercitie om even voor te gaan zitten en lijkt een eerbetoon aan Yes en King Crimson. Prog is sowieso het sleutelwoord voor deze plaat, maar gelukkig weet Motorpsycho de valkuilen van het genre vakkundig te omzeilen door het geweldige samenspel, de catchy refreinen en de gewaagde arrangementen. Daarnaast is de productie ook nog eens dik in orde, met een rijke gedetailleerde sound die weer herinnert aan Motorpsycho’s popperiode. Afijn, het is nog maar net januari en de kans is groot dit ik nu alweer mijn jaarlijst-aanvoerder te pakken heb. Benieuwd wat voor plaat hier nog overheen gaat in 2010.

mij=Stickman / Konkurrent