Hemeltjelief, Phil Elverum (hij is Mount Eerie) is pas 31! Dat betekent dat hij ten tijde van zijn veronderstelde magnum opus The Glow Pt. 2 piepjong was. Iets later maakte hij een herstart onder zijn huidige pseudoniem, als ware het een reboot in een superhelden-serie. Zijn recente output was nogal kunstzinnig chaotisch, maar met met Wind’s Poem bereikt Elverum een nieuwe creatieve piek. Sterker nog, het is zijn beste release tot op heden. Een uur ambitieuze muziek dat moeiteloos totale concentratie van de luisteraar afdwingt. Je kan ‘t Elverum’s black metal plaat kunnen noemen, maar die beschrijving zou teveel afschrikken. Niettemin zou de kiem van het project wel eens kunnen liggen in de winter van ’02/’03, die hij doorbracht in een geïsoleerd en ongetwijfeld guur hutje in Noorwegen. Elverum bewijst in zijn teksten eer aan de verwoestende natuurkracht van de wind die neemt en geeft, terwijl hij, de outsider, het leven observeert, haast buiten zichzelf en in elk geval van een afstandje van de samenleving, die hij desondanks nooit uit het oog verliest. Een voorbeeldje van de haiku-achtige schoonheid die hij tekstueel bereikt zit in “Summons”: ‘The roots that held a tree down/left a deep hole/full of water/reflecting sky’. Muzikaal gezien wisselt hij duistere noise-uitbarstingen af met door oude synthesizers gedragen ambient-tracks. Alles bij elkaar gehouden door zijn fragiel mompelende stem, soms bijna toonloos, maar altijd aandoenlijk. Het lijkt erop alsof hij gedurende het album zich vocaal steeds meer bloot durft te geven. Verbergt hij zichzelf eerst diep in de mix, in het derde kwart lijkt hij alle schilden af te leggen en verheft hij tot twee keer toe zijn stem, meteen de meest emotionele momenten van de plaat. ‘And the songs fade/And the singers die/But my heart wil not stop thumping.’ Dat citaat komt uit “Between Two Mysteries” waarin Badalamenti‘s Twin Peaks-thema wordt gecombineerd met de ijle sfeer van Phosphorescent. Wind’s Poem is verdeelt in 4 ‘sides’, maar wat mij betreft hoort de eerste (van drie) bonus-tracks ook nog bij de officiële plaat. Daar worden de black metal-schaduwen concreet en maakt Elverum definitief de Emperor in zichzelf wakker. Een woeste catharsis van een zeer persoonlijke reis.
mij=Tomlab / Konkurrent