Er is leven na de dood, en als de berg niet tot Mohammed wil komen, dan moet Mohammed naar de berg komen, oftewel het Noorse Washington gaat verder als Mount Washinton. Op het eerste oor klinkt hun ´debuut´ fris als een indrukwekkende waterval in het Noorse landschap. Er is moderne elektronica, er is een sterke zanger, er is melodrama en het is soms dansbaar. Als ik de tien liedjes echter met wat meer aandacht beluisteren, moet ik teveel aan andere bandjes denken en dat leidt af. Zo hoor ik Lola Kite in de elektronica, Emmett Tinley (The Prayer Boat) in de zang en, als het wat orkestraler wordt hoor ik de echo van Jasper Steverlinck (Arid) en bij het gitaarwerk moet ik aan New Order denken. Bovendien vind ik het allemaal net wat te geforceerd klinken. Dat kan echter ook geheel aan mij liggen: ik zit een beetje in een muzikale dip. Ik hoor teveel middelmaat en te weinig écht uitgesproken albums. Misschien een kwestie van verkeerde keuzes, misschien een kwestie van aan-vakantie-toe-zijn, maar het kan ook zo maar zijn dat ik het hier wel bij het rechte eind heb.
mij=Glitterhouse
4 reacties