Ik heb – in de tijd dat ik nog naar popzenders luisterde en de hitparades volgde – meegemaakt dat hardrockbands hits hadden. Na verloop van tijd waren dat overigens steeds vaker ballads. Twee bands die uitsluitend bekend zijn door hun ballads (beide uit 1991) zijn Extreme en Mr. Big. Rockers kijken daardoor vaak niet verder dan dat, terwijl beide bands uit waanzinnig goede muzikanten bestaan, die ook nog eens Echte Liedjes kunnen schrijven. Extreme kwam twee jaar geleden al met het uitstekende Saudades De Rock, Mr. Big kwam eerst met een live-album en brengt nu met What If… het eerste studio-album in tien jaar uit. In de oerbezetting van alweer zestien jaar geleden overigens, met Billy Sheehan (Steve Vai, David Lee Roth), Paul Gilbert (Racer X, Neal Morses Sola Scriptura), drummer Pat Torpey en zanger Eric Martin. Opener “Undertow” is een lekkere mid-tempo rocker, waarin bassist Billy Sheehan feitelijk de meest bepalende ritmepartijen speelt. De baspartijen van Sheehan maken dat Mr. Big iets minder makkelijk in het gehoor ligt dan Extreme. Voor velen zal het te onrustig zijn. Tegelijkertijd biedt het Paul Gilbert heel veel ruimte om minder voor de hand liggende gitaarpartijen te spelen, terwijl het geluid toch heavy blijft. Het snelle “American Beauty” is de tweede uitschieter van dit album. Daarmee heb je meteen de beste nummers gehad, maar dat betekent niet dat het kruit daarmee verschoten is. Het is een typisch Mr. Big-album geworden, met muzikale virtuositeit, verpakt in goed opgebouwde songs en in een lekker heavy productie. Daarmee zijn alle sterke punten van Mr. Big voorhanden en is What If… een van hun beste albums.
mij=Frontiers / Rough Trade
2 reacties