De media liep nooit weg met Mumford & Sons. Hun folkmuziek is ook niet al te zuiver in de rootsleer en misschien wel wat te gladjes. Maar ondergetekende was wel weg van hun in 2009 verschenen debuutalbum Sigh No More. Ik kon ze nog bijna aanraken bij een fantastisch feestoptreden in het Nijmeegse Doornroosje, en toen explodeerde hun fanschare. Van mij had het niet gehoeven, maar wat doe je eraan? Opvolger Babel uit 2012 was wel erg veel meer van hetzelfde en als album daardoor overbodig. ‘En hoe nu verder?’, moeten ook Marcus Mumford en zijn mannen gedacht hebben. We gaan nieuwe wegen inslaan! Dat was geen slecht nieuws. Ik had verwacht dat de folk wat puurder zou worden, misschien wat meer akoestisch van opzet om live de songs dan helemaal uit te pakken. Maar deze weg werd niet gekozen, want Mumford & Sons lijkt een échte rockband geworden te zijn, getuige hun nieuwe schijf Wilder Mind. Het gaat rustig, het gaat vlot, zoals dat vaak het geval is bij een evenwichtig album, maar er is wat vreemds aan de hand: Mumford & Sons gooit hun unieke geluid overboord. Sterker nog, ik herken ze niet echt meer. Oké, wel de stem van Marcus Mumford, maar verder is het meer een honderd in een dozijn-rockbandje geworden. Zo zou “The Wolf” zo op het repertoire van Kings Of Leon kunnen staan. Het grootste probleem is echter dat het allemaal wel erg bedacht lijkt. Het is veel en veels te glad, Luister eens naar de ritmes in “Just Smoke”, het klinkt zo klinisch, zo zonder bezieling. Bah! Ik ben benieuwd of het publiek dit pikt, of het allemaal nog groter gaat worden, of dat dit het begin van het einde is.