Mundy / Mama Rosin

Af en toe mag ik ze graag draaien: The Pogues. Maar waar blijft hun nieuwe? Een felgekleurde hoes, een artiest uit Ierland en een gastbijdrage van Shane MacGowan, dat moest wel een goed vervangend tussendoortje zijn. Niet dus, want als ik Mundy had gekend dan had ik geweten dat dit genre niet Mundy’s feestje is. Mundy maakt liedjes die liggen tussen Hothouse Flowers, Tom Petty, The Tragically Hip en Counting Crows. Het duurde even om naar de juiste stemming over te schakelen, maar Strawberry Blood is best een aardige plaat. De roots zijn er wel, maar sterk gedrenkt in een popsaus. Dertien tracks bevat zijn vierde album en zal in zijn thuisland ongetwijfeld een hit worden. De drie voorgangers waren allemaal platina. Ik gun het hem, maar of zijn muziek ooit voet aan de grond krijgt in ons land waag ik te betwijfelen. Alhoewel, volgens mij hebben wij een zwak voor Ieren. Ik in ieder geval wel.
Brule Lentement van Mama Rosin is een heel ander verhaal. Wat verwacht je nou bij een hoes met een bruine Andy Warhol-achtige banaan? Ik in ieder geval niet veel. Mama Roisin komt uit Zwitserland, geen land waarbij ik nou meteen beeld heb van feestende mensen. Maar als ik de cd zelf in mijn handen heb dan begin ik zowat te kwijlen, want het is een Voodoo Rhythm-release. Dan is het meestal een gave garagerockplaat, alhoewel ze ook wel releases in andere genres uitbrengen. Dat doen ze dus met Mama Rosin. Dit trio klinkt als Los Lobos on speed. Cajun, maar dan in een veel ruiger punkjasje. Nou, Brule Lentement is dus de cd waar ik naar zocht. En voor je het weet maak ik een wild dansje met mijn geliefde door de kamer. Helaas moet ik wel concluderen dat Dylan op zijn laatste release niet David Hildago in had moeten huren, maar Cyril Yeterian met zijn melodeon. Dan was er net een beetje extra vuur geweest. Vuur dat op Brule Lentement niet ontbreekt, zelfs als er in een lager tempo wordt overgeschakeld.

mij=Camcor / Bertus & Voodoo Rhythm / Clearspot