Het is kutweer buiten, het Nederlands elftal is uitgeschakeld en de vriendin die ik zou willen knuffelen is er even niet; genoeg redenen te bedenken waarom je juist vandaag een plaat van Muse zou aanzetten. Af en toe heb ik zelf in elk geval behoefte aan een Groot Zwelgmoment, en bij uitstek vandaag. Drones is Muses zevende album, officieel verschenen in juni. De campagnestrategie was exact hetzelfde als bij eerdere albums: de opvallendste albumtrack werd als eerste op internet gezet (“Psycho”) om vervolgens een heel ander nummer als zogenaamde ‘eerste single’ uit te brengen (“Dead Inside”). Het thema van ‘conceptalbum’ Drones is natuurlijk overduidelijk en op zijn Pink Floyds tijdloos actueel: volgens Matthew Bellamy wordt de wereld overheerst door ‘menselijke machines’ (human drones) die elkaar willen overheersen, drillen en aansturen, waarbij alle eigenheid en persoonlijkheid verdwijnt. Het jammere is alleen dat dat ook een beetje voor Muses muziek hier geldt. “Dead Inside” begint met een lelijk staccato thema, dat ongetwijfeld machines moet verbeelden, en bloeit uiteindelijk open tot een mooie melodie. Maar dan is de schoonheid en onschuld er dus al af, en ook zo’n JFK-speech hoeft van mij niet. De drill instructor in “Psycho” is stomvervelend om je telkens te moeten horen commanderen. Gelukkig staan er genoeg mooie liedjes op om dat te compenseren: “The Handler”, “Mercy”, “Reapers”, “The Defector”, “Aftermath”, het zijn telkens geslaagde varianten op reeds bestaande Muse-nummers. Toch vliegt Muse vooral bij de ontknoping van die liedjes telkens op de automatische piloot. “Bound together, now and forever”, het kan wel wat fantasievoller hoor Matthew… De vele strijkers in “Aftermath” lopen over in het 10 minuten durende piano-epos “The Globalist”, dat niet teleurstelt: hoewel ik het absoluut moet aanwijzen als Grootste Zwelgmoment van Drones, is het eigenlijk best een hoopvol en positief stuk. Tot slot volgt dan nog de volledig acapella gezongen, naargeestige tekst “Drones”, waar ik niet op zit te wachten, maar Muse had zoiets niet eerder gedaan.
Nou ja. Drones dus. Ik heb de plaat expres even laten sudderen en kan er duidelijk minder enthousiast over worden dan eerdere Muse-albums. Er komt een al zo ongeveer uitverkochte wereldtour aan en dat is natuurlijk terecht. Maar zoals ik in mijn volgende recensie zal aantonen is Corpo-Mente’s “Saelli” het beste Muse-liedje dat Muse dit jaar niet schreef. En dat moet aan Matthew Bellamy toch maar eens gezegd worden.
mij=Warner