Je kunt er niet om heen. Muse heeft een nieuwe CD uit. Absolution. Goed nieuws zou je zeggen, zeker gezien het aantal draaibeurten dat hun debuutplaat Showbiz maakte in de speler. Toch is er een beetje een gevoel van walging, want voordat je maar een seconde van die nieuwe plaat gehoord hebt, ben je door de hele Nederlandse muziekpers al overspoeld met allerlei superlatieven, en als een platenmaatschappij er dan ook nog eens een schepje bovenop doet door je te mailen: “Hallo Musefan, Hier weer wat nieuws over de beste band van het heelal!”. We zijn toch geen kleuters? Van dit soort mailtjes zakt bij mij in ieder geval de broek af en doet me er bijna toe neigen om die plaat gewoon maar te negeren: dit kan alleen maar een slechte plaat zijn! Toch doe ik dan Bellamy en zijn vriendjes tekort, vrees ik, want in hoeverre vragen ze om die hele hype? Maar goed, Absolution zet dus de bombastische lijn door die met Origin of Symmetry al in gezet was, een beetje tot mijn teleurstelling. Ik had gehoopt dat Muse wat meer zou kiezen voor de gulden middenweg tussen Showbiz en Origin of Symmetry. Dan was er een briljantere plaat uitgerold dan Absolution. In single “Stockholm Syndrome” en “Hysteria” barst Muse echt bijna uit zijn voegen van pompeuziteit. Het is wel knap hoe ze in balans blijven op het randje van de afgrond waar ze in dreigen te storten. Je bent echt blij dat er af en toe ook wat rustpuntjes zijn zoals het wel prachtige “Sing For Absolution”. Het is jammer dat het enorme talent dat Bellamy zonder twijfel is, niet wat anders aangewend wordt. Toch denk ik nog mijmerend terug aan de tijd dat bijna niemand Muse nog kende en alleen de happy-few Showbiz had en koesterde. Man, dat waren nog eens tijden. Hopelijk is hij nu na het verschijnen van Absolution bevrijd van alle bombast en wordt de volgende plaat weer écht goed, wel weer met Richard Costey achter de mengtafel, want productietechnisch zit het wel snor.
File: Muse – Absolution
File Under: Bomba(r)st Overkill