In 2013 debuteerde My Baby met Loves Voodoo. Dat je in combinatie met de bandnaam kan lezen als ‘My Baby Loves Voodoo’. Dat debuut is helaas niet besproken op File Under, een omissie waaraan ondergetekende medeschuldig is. Maar de vrees dat de superlatieven tekort zouden schieten was de voornaamste reden dat ik me niet opwierp als recensent van dienst. Superlatieven schieten wederom tekort bij Shamanaid, deze tweede langspeler van My Baby. De belangrijkste verdienste van het Amsterdams Nieuw-Zeelandse trio, bestaande uit zus en broer Cato en Joost van Dijck en Daniel ‘Da Freeze’ Johnston, is dat ze blues (weer) sexy laten klinken. Daar waar het genre door toedoen van gitaarbeulen als Stevie Ray Vaughan en Walter Trout toch vooral verworden was tot stoere mannenmuziek. En dat ‘sexy’ verwijst dan niet zozeer naar het ruige driedaagsbaardje van gitarist Daniel ‘Da Freeze’ Johnston of de ontblote torso van de atletisch ogende drummer Joost van Dijck. En zelfs niet de naar de looks van ‘hogepriesteres’ Cato van Dijck. Nee, dat ‘sexy’ slaat op de sound! Een sound die ze zelf omschrijven als ‘delta trance Louisiana dub indie funk’. Het is muziek die je het gevoel geeft dat je je na een snikhete dag bij het vallen van de avond op de porch van een statig neokoloniaal huis in Louisiana bevindt. Terwijl krekels en andere meer exotische dieren langzaam de nacht inluiden houdt een welgevormde in slowmotion heupwiegende dame met eenzelfde oogopslag je glas goed gevuld met bourbon. Waardoor je bevangen door hitte, alcohol en wellust langzaam in een trance geraakt. Muziek waarin je meegezogen wordt alsof je opgeslokt wordt door de moerassen van deze zinnelijke staat in het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Maar anders dan ondergedompeld worden in een moeras is luisteren naar de muziek van My Baby een aangename, wellustig-spirituele ervaring. Bekijk de clip bij single “Uprising” met om elkaar heen kronkelende dansers en een exotisch ogende Cato van Dijck en je begrijpt misschien beter wat ik bedoel. Beluister het spirituele “Mary Morgan”, het zwoel pompende “Remedy” of het mysterieus oosters getinte „Panggajo” en je begrijpt het nog beter. Maar het beste is om Shamanaid in zijn geheel te ondergaan. My Baby sure knows how to put a spell on me!
mij=Embrace
Ik vind het vorige album veel beter dan dit album. Hier slaat de verveling toe en ik vind de nummers minder.
Dit album is (nog) meer groove georiënteerd dan het vorige. Maar ik vind ‘m zeker zo goed. Maar dat bleek natuurlijk ook al uit de recensie.