Het aantal festivals dat ik dit jaar meepik is karig. Gelukkig compenseren de vele optredens die ik los zie een boel. Ik had echt supergraag naar Haldern (meer nog dan naar Lowlands) gewild, maar door de weinig overlap tussen de vakanties van Mevrouw Storm en Junior en de Jongedame zit er niets anders op dan dat ik op het moment van Haldern in Denemarken aan het Kattegat zit. Ach ja, je kunt niet alles hebben. Een van de redenen dat ik graag naar Haldern gewild had is omdat My Brightest Diamond daar speelt. Ik ben namelijk nogal fan van Shara Worden, de mevrouw die achter My Brightest Diamond schuil gaat. Aan haar nieuwe plaat A Thousand Shark’s Teeth is ze ruim een half decennium aan het knutselen geweest. Da’s best lang voor net iets meer dan drie kwartier muziek. Die tijd heeft ze onder andere besteed om het klassieke karakter dat de liedjes in eerste instantie allemaal zouden hebben voor een deel om te buigen tot een ander geluid, dat soms zelfs naar triphop (“To Pluto’s Moon”!) neigt. Ik moest daar, net als George likkebaardend bij haar eerste album Bring Me The Workhorse, toch wel een beetje aan wennen. Maar ik beet door. Tear It Down, dat voor het grootste deel uit remixen van Bring Me… bestond, wende uiteindelijk ook. En de sublieme stem van My Brightest Diamond zou zelfs liedjes van Zanger Bob nog goed laten klinken. Dat de liedjes in eerste instantie wat onwennig zijn komt ook door de enorme rijkheid aan soms bijna onhoorbare subtiele details in de instrumentarium. My Brightest Diamond kan zich zo aansluiten bij Elbow in hun strijd tegen de Loudness War . Uitgebalanceerde kunstwerkjes zoals Worden laat horen op A Thousand Shark’s Teeth zijn de beste wapens hiervoor. Ze geven je namelijk stuk voor stuk een sereen, vredig gevoel en doen je kluisteren aan je speakers.
mij=Asthmatic Kitty / Konkurrent