De koffers staan nog in de gang, de was moet nog gedaan en de mooiste kiekjes nog geselecteerd. Maar dat het een fantastische vakantie was, staat buiten kijf. Een bewuste keuze voor even niets. Het lukte mij zelfs om zonder met mijn ogen te knipperen langs het bordje ‘we have broadband internet here’ te lopen. Tijd om tot rust te komen en de voor mij veelbewogen afgelopen periode in te laten zinken. ‘Maybe this weight was a gift / Like I had to see what I could lift’, zingt Matthew Caws op Nada Surf‘s nieuwste. Hoe waar. Sinds ik ze twee jaar geleden – eigenlijk een jaartje te laat – herontdekte middels het prachtige Let Go, heb ik het gevoel dat wij elkaar erg goed begrijpen; Matthew en ik. We hadden, zeg maar, meteen een klik. Een album vol met liedjes die ik zelf zo graag had willen schrijven. Aan het einde van datzelfde jaar prijkte Transatlanticism van toenmalige Barsuk-labelgenoten Death Cab for Cutie boven aan mijn jaarlijstje. Dat album had eindelijk de gapende lege plek ingevuld die na het uiteenvallen van de door mij zo geliefde The Serenes (en opvolger Simmer) was ontstaan. Een album vol met liedjes waar ik zo graag naar luister.
De afgelopen rustperiode kon ik mooi besteden aan het beluisteren van de verse releases van beide bands. Het toeval wil dat Cutie-gitarist Chris Walla het album van Nada Surf heeft geproduceerd. Waarschijnlijk is dat de reden dat hun sound dichter bij die van zijn band is komen te liggen, hetgeen gelukkig erg goed uitpakt. Daarnaast is Matthew zich in tekst en muziek nog directer gaan uiten dan voorheen. Een ander zal misschien klagen dat het af en toe ‘te simpel’ is, voor mij schuilt in die eenvoud nu juist de kracht van deze band. Om niet in elkanders vaarwater te komen – of is het de overstap naar een major? – hebben de Cuties blijkbaar besloten een stapje opzij te doen. Door het grote aantal ballads en het veelvuldige gebruik van repetitieve pianoriedels heeft dat geresulteerd in een soort doorkabbelende luisterplaat. Plans weet daardoor helaas niet het niveau van zijn voorganger te evenaren. Wat bij deze band gelukkig nog steeds niet betekent dat het een slecht album is, maar liever had ik net als bij Nada Surf ook een stapje vooruit geconstateerd.
mij=City Slang / EMI en Atlantic / Warner
Ik hoop wel dat je lang genoeg naar Plans hebt geluisterd. Ik was aanvankelijk ook niet echt overtuigd. Nu blijf ik hem maar draaien. Er staan ongelooflijk verslavende nummers op. Heerlijke, melancholische nummers. Allemaal nogal langzaam, maar ik heb daar geen probleem mee. Ten slotte: de zang en de teksten(!) zijn geweldig.
Ik heb zo’n beetje mijn hele vakantie (2 weken) ernaar geluisterd. Ik vind ‘m ook niet slecht. Alleen minder dan Transatlanticism. Ik mis bijvoorbeeld een ‘Sound of Settling’ of een ‘New Year’.
Bedoel je dat je de nieuwe Nada Surf beter vindt dan de vorige? Dat ben ik niet met je eens: http://www.greut.nl/asp/pb.asp?pb_id=940. 😉
Dat mag!
Blonde on Blonde vind ik overigens alleen al vanwege het tempo wezenlijk anders dan Always Love.
PS: potje pokeren? 😉