Nahemah is een uit het zonnige Alicante afkomstige band, die geheel tegen de verwachting in een duister, sferisch klankpatroon weeft dat meer past in het winterse landschap van Het Hoge Noorden dan in dat van het meest zuidelijke puntje van Spanje. Strikt genomen is dit het vierde werkstuk van deze formatie als tenminste het in 1999 in eigen beheer uitgebrachte Edens In Communion meegeteld wordt. De muziek kan door de atmosferische gelaagdheid en de in melancholie gedrenkte gitaarpartijen het best omschreven worden als een moderne kruisbestuiving van Katatonia en Opeth, vermengd met een flinke scheut Dark Tranquillity en Cult Of Luna. Met name op het vorige album The Second Philosophy kwam dit goed tot uiting, met toen met veel gevoel voor ritme en dramatiek, vaak lang uitgesponnen liedjes, die geserveerd werden op een schaal van subtiel gitaarwerk en dreigend klinkende keyboards met daarover heen gedrapeerd de afwisselend schreeuwerige grunt en cleane zang van Pablo Egido. Tezamen met de zweverige samples, akoestische gitaren en incidenteel gebruik van orgeltjes en blaasinstrumenten zorgden die voor een avontuurlijk meesterwerk dat in de verste verte niet benaderd wordt door opvolger A New Constellation. Het is weliswaar niet slecht wat hier ter berde wordt gebracht, maar het is net een tikkeltje minder als op The Second Philosophy en dat is voor het grootste deel te wijten aan de slappe melodieën die maar niet willen beklijven en het kleffe gejengel van piano en keyboard. Voorwaar een gemiste kans om in het kielzog van de grootste inspiratiebronnen mee te liften naar de top van het muzikale uitspansel.
mij=Lifeforce / Suburban