Naked Song – Napret

Laten we meteen met de deur in huis vallen. Mooi Muziekcentrum, vlakbij het station, ruime gangen, geen overvolle zalen, bier uit glas, dat maar 1,85 euro kost en in de Mijnheer Frits-zaal zaal komen ze het zelfs brengen. Zo hoort een festival opgezet te zijn! Dan mag het buiten mooi weer wezen, zo willen we wel binnen blijven om singersongwriters te bekijken/beluisteren op Naked Song. Maar waren die singer-songwriters nog wat?

We trappen af met de Amerikaan Matt Bauer. Matt mag openen in de Mijnheer Frits-zaal en Matt neemt zijn taak uiterst serieus. Bauer is sowieso serieus, op het verlegene af, en nogal een sombermans. Zijn murderballads, veelal gespeeld op banjo, hebben een intensiteit die aan Dave Eugene Edwards doet denken, maar verzuipen een beetje omdat de zon genadeloos naar binnen schijnt. Dit is meer muziek voor een rokerig donker achterafzaaltje.

mij=Door: Gr.R.. Foto's: Storm
Veel vrolijker is het bij Rue Royale. Rue Royale is het echtpaar Dekker, hij uit de VS en zij uit het VK. Ze brengen samen een indiepop waarbij vooral de samenzang prachtig is. Mooie kleine liedjes op een akoestische gitaar. Het drumstel hebben ze in tweeën gehakt en beiden spelen de percussie. Ze zijn vandaag zes jaar getrouwd en dat wordt met een klaterend applaus gevierd.

De eerste naam in de grote zaal is John Gorka. Hij gaat al eventjes mee, Gorka komt uit de new folk movement hoek waar bijvoorbeeld ook een Suzanne Vega uit komt en is de eerste “echte” singer-songwriter, cliché-technisch. Niet dat de man cliché is, verre van dat. Daarvoor is zijn werk domweg te goed. De man is op het podium aandoenlijk stuntelig en vertelt mooie verhalen tussen de nummers door. Zo kan Gorka best leven met downloaden, hij moedigt het zelfs aan zo af en toe, vooral als dit de manier is, dat mensen zijn muziek leren kennen en daardoor naar zijn shows komen. Een hoogtepuntje is het duet met Eliza Gilyson.

Ondertussen is Wreckless Eric al binnengekomen, met zijn, oude, instrumentarium. De man heeft versterkers bij zich die uit zijn begintijd lijken te komen en we zien, voor het eerst vandaag, een elektrische gitaar langskomen. Wreckless Eric, en zijn vrouw Amy Rigby, worden volkomen misplaatst aangekondigd door een dropveter die de stadsdichter van Eindhoven schijnt te zijn en niet eens de namen goed kan uitspreken. Dat doen ze snel vergeten met een puike show, die hier en daar wat rammelt. Maar Eric en Amy zijn aimabele personen, vrolijke causeurs, al gooit Wreckless Eric om de zin er een fucking tussendoor om zijn punt te maken. Het eerste wat hij doet is het publiek dichterbij halen zodat er geen mensen voor het podium langs lopen, want het enige logistieke minpuntje is de plek van de Amvest Foyer Stage. Amy en Eric eindigen met twee hoogtepuntjes uit beide oeuvres, “Dancing with Joey Ramone”, inclusief “Blitzkrieg Bob!”, en “(I've got the) Whole Wide World”, het nummer waardoor en waarbij hij zijn vrouw ontmoette. Het was het hoogtepunt van de dag, tot dat moment. Veel beter in ieder geval dan de Vivapop van Jonathan Jeremiah. Na drie nummers begint het enorme James Blunt gehalte bij mij best te jeuken.

De VPRO was er ook en bij hen op het podium mochten Songwriters United hun ding doen. Songwriter United bestaat uit BJ Baartmans, Eric Devries en Eric van Dijsseldonk en doen afwisselend solo of samen hun ding, waarbij de heren ook nog eens elkaar begeleiden met bij hun solowerk. Ze bieden een mooie dwarsdoorsnee van hun carrières en eindigen met een gloedvol gezongen versie van Dylan's “I shall be released”.
Niet alleen de VPRO is er, ook Ewie is present. En die zag Spinvis wel, want ik besluit om die maar over te slaan. Van Ewie verneem ik dat meer mensen mijn mening deelden, want de grote zaal was half vol. Spinvis zette er volgens hem een puike show neer die na optredens in het verleden met een band nu deskundig vervangen zijn door drie beeldschermen en een apparaat met loops die live door Spinvis ingespeeld worden. Ewie was lyrisch, maar ik kan me daar echter helemaal niets bij voorstellen.

Ewie zag ook nog Van Dyke Parks, die in twee gedeelten (de gedeelten stonden los van elkaar) zijn visie op het arrangeren uitvouwde. De techniek liet het echter afweten en de man die bekend werd van het arrangeren van The Beach Boys bleek geen goed verhaal te hebben. Piano spelen kon hij als de beste, maar verder was het slaapverwekkend. Menigeen verliet de zaal, en een persoon die dit niet durfde viel letterlijk in slaap. Van Dyke Parks was echter teveel met zichzelf bezig om dit op te merken.

In de Meneer Frits-zaal, we zijn in Eindhoven immers, is Ma Rain aan het soundchecken. Ma Rain begint onorthodox. Als slot van hun soundcheck spelen ze Blue River en tijdens het nummer worden ze aangekondigd door Ad van Meurs. De band speelt dus maar meteen door, maar niet nadat Wouter Planteijdt twee bier besteld heeft en de rest van de band ook besluit dat ze wel wat lusten. Het is vooral gezellig op het podium en het concert heeft de aangename loomheid van een John Hiatt-concert. Alleen is het werk van Marijn Wijnands niet altijd even consistent en moet Planteijdt (die speelt met een gebroken elleboog!) regelmatig de nummers redden met zijn gitaarspel.

Daar heeft Rory Block geen extra gitarist voor nodig, dat kan ze heel goed zelf. We zijn nog geen tien minuten loos en we horen achtereenvolgens Robert Johnson (een fenomenale “Crossroads”), Muddy Waters en Son House. Dan weet u het wel, hier hebben we blues, blues en nog eens blues. Block speelt een puik potje slide en is misschien wel de beste gitarist die we zien vandaag, na een mooie versie van “Lovin' Whiskey”, waarbij ze heel eerlijk verteld hoe ze tot het nummer gekomen is, is het tijd voor een biertje en Fuck the Writer.

Fuck The Writer, Emil van Steenwijk voor zijn moeder, speelt met Sir Ian, die ook naar de naam Bart Hoevenaars luistert. Mooie traditionele nummers die live een ietwat conventioneler zijn dan op de plaat. De Tamino's zijn een van de weinige bands op Naked Songs die hun inspiratie niet in The Heartland halen. De Tamino's zijn francofielen en zijn dan ook regelmatig in La Douce France te vinden. We horen dan ook goede nummers van Greco en Piaf en van medefrancofiel Brel. Voeg er een toefje Django Reinhardt bij en het plaatje is compleet.

Om het festival compleet te maken gaan we nog kijken bij Joost Zweegers. Zijn Novastar nummers blijven ook overeind als hij alleen op het podium staat, iets wat hij bij zijn clubshows ook regelmatig doet. De man laat horen dat hij terecht headliner is op het festival en tevens een van de beste songschrijvers van De Lage Landen. Het is een mooie afsluiter van een geslaagde dag, maar de trein naar huis roept. Het kon zomaar eens zijn dat we er volgend jaar weer staan…