Naked Song 2010 – Napret

Eigenlijk is het wel een goed idee. Je neemt de capaciteit van de Grote Zaal van het Muziekcentrum Frits Philips in Eindhoven als het maximaal te verkopen kaartjes. En vervolgens laat je in vier zalen artiesten optreden. Wat krijg je dan? Een festival waar heerlijk de ruimte is, je goed heen en weer kunt lopen, het niet druk is bij de bar en een gedisciplineerd publiek. Daarnaast worden er alleen mensen de zalen in gelaten tussen de nummers en heeft eenieder ook daadwerkelijk aandacht voor de artiest. Nee, dat Naked Song gaat nog eens heel groot worden.

De terrassen zitten nog vol in Eindhoven, als Naked Song begint, maar toch is het al opvallend druk bij de beide openingsacts. Lynne Hanson, uit Ottawa in Canada, is een vrolijke causeur en haar verhalen over het leven „on the road” zijn onderhoudend. Ze werkt zich relaxed door haar solo-optreden vol folk, met een heel licht countryinslagje heen. Het is een puike opener in een zaal waar het zonnetje nog naar binnen schijnt.

mij=Verslag: Gr.R. Foto's: Storm

Iain Matthews, van Fairport Conventionfaam jazzliefhebber, wilde graag nog eens met een jazzcombo optreden en koos daarvoor het Nederlandse Searing Quartet. Matthews zingt als vanouds, maar zijn optreden lijdt een klein beetje aan teveel Searing Quartet, waardoor Matthews imposante oeuvre een beetje ondersneeuwt.

Datzelfde probleem heeft Schradinova, een eindje verder op de avond. Ze wilde wat nieuws, daarom stopte ze met Room Eleven, maar we horen nu nog steeds Room Eleven, maar dan met iets minder bandleden. Die wel alle muzikale ruimte opeisen.


Ook Australiër C.W. Stoneking heeft een vlotte babbel, zij het dat hij behoorlijk knauwt. Zo’n vlotte babbel, dat de rest van de band het podium maar verlaat als Stoneking aan een verhaal begint en weer terugkomen als ze, halverwege het volgende nummer, weer nodig zijn. Stoneking, op een resonator, speelt een vorm van bluesmuziek zoals gespeeld in het begin van deze eeuw, vermengd met de nodige calypso en en hillbilly-muziek. Zijn grote pluspunten zijn zijn verhalende teksten, waarin hij meerdere personen tegelijk laat praten in een nummer. De vraag blijft of zijn knauwende accent gespeeld is om het een authentiek tintje te geven of echt. In dat geval verklaren we Stoneking tot de Daniel Lohues van Australie. Bij Caroline Herring gaat ondertussen het gas wat terug en zij sluit zich bij Lynne Hanson aan in een mooie countryfolktraditie.


Aan het begin van het jaar schreef ik over Tim Knol nog dat hij nog ergens een middenweg moet vinden tussen solo (teveel Tim Knol) en met (rock)band (te weinig Tim Knol). En dat is’m verdomd snel gelukt. Want het Tim Knol Ensemble, zoals het aangekondigd werd, dat is die gulden middenweg. Met Matthijs van Duivenbode en Anne Soldaat staat er een sterrenensemble op het podium ter meerdere eer en glorie van Tim Knol. Soldaat steelt stiekem de show met zijn puike gitaarpartijen ter ondersteuning van Knol’s folkpop. Het blijft wel Tim Knol, dus je moet er tegen kunnen, maar een volle zaal bewijst dat veel mensen dat kunnen.

Datzelfde ensemble staat twee uur later weer op het podium, maar dan heet het het Anne Soldaat Ensemble. Dit keer mag Tim Knol ondersteunen en Soldaat blijft excelleren. Hij steelt de show met veel werk van zijn eerste soloplaat en overtuigt net iets meer dan Knol. Maar die is nog jong, dus die komt er nog wel.

Wat Scott Matthews betreft, had Jeff Buckley hoogstwaarschijnlijk nooit een plaat gemaakt. Want – je komt er gewoon niet omheen – met zo’n (prachtige) stem zullen de vergelijkingen altijd blijven. Vooral als je net iets minder vertrouwd bent op de gitaar en net iets minder afwisseling in je nummers hebt. Al pleit het voor Matthews dat hij vooral eigen nummers heeft. Maar wat afwisseling zou zijn optreden ten goede komen.

Afwisseling die er wel is bij Blaudzun. De man was twee weken geleden op het Walk the Line-festival in Den Haag al in topvorm, maar bewijst in Eindhoven dat hij die vorm nog niet verloren is. Hij heeft zich met zijn laatste plaat Seadrift Soundmachine in de top van de Nederlandse singer/songwriters genesteld en geeft wederom een visitiekaartje af. Goed optreden!

Het mooie van de ruime gangen en de beperkte capaciteit is dat je dus echt alles kunt zien. Lynn Miles bijvoorbeeld, die met een bijzonder sfeervol optreden nog iets meer richting country gaat dan voorgangsters Hanson en Herring. Ook country bij David Olney traditoneel singer/songwriter en zijn begeleider Sergio Webb. Dat lijkt me puik oud worden. Lekker met zijn tweeën de wereld afstruinen met een backcatalogue waar je u tegen zegt en een publiek dat aan je lippen hangt. Puik optreden.

Misschien droomt Matt the Electrician er ook wel van. Hij reist de wereld rond met Scrappy Judd Newcomb en hebben al net zoveel lol. Matt Severs, zoals hij voluit heet, is getooid met volle baard en guitig hoedje en is het vrolijke broertje van Mark E. Everett. Vooral de resonator van Newcombe geeft het rootsy tintje, maar veel meer indie gaat het niet meer worden op Naked Song. Wellicht het hoogtepunt van de avond.

Van te voren wordt er streng gewaarschuwd. Vol is vol in de Grote Zaal en de deuren gaan na het begin van het optreden van Joanna Newsom niet meer open. Dat viel uiteindelijk mee, maar het zorgde er wel voor dat er een run op de zaal ontstond, toen de deuren opengingen. De zaal was dan ook afgeladen en voor menigeen leek Newsom het hoogtepunt van de avond te zijn. Ze is met haar band en harp eigenlijk de odd one out op Naked Song, maar blijkt uiteindelijk toch weer naadloos te passen. Niet iedereen hield het het volle uur vol, want je moet tegen haar stem kunnen, maar instrumentaal stond het optreden als een huis, mede door de partijen van Ryan Francesconi, die het harp- en pianospel van Newsom perfect met zijn hele verzameling snaarinstrumenten ondersteunt waarvan hij in de erg lange nummers vaak moet wisselen. Een harde werker die Francesconi! Een bijzonder optreden was het in ieder geval.

Dat kon je van Isbells niet zeggen. De nummers zijn goed, maar het optreden wilde nooit sprankelen. De festivalhype – ze staan letterlijk overal – hebben ze nog niet waargemaakt. Dit in tegenstelling tot Ane Brun. Niet geheel onbekend op de Nederlandse podia wist ze opnieuw de zaal, in haar eentje, stil te krijgen met haar prachtige breekbare liedjes. Helaas konden we maar een half optreden zien, want de NS is ongenadig in haar schema. We waren in ieder geval weer op een van de sfeervolste festivals van Nederland en, terecht gememoreerd door Tim Knol, de gedoodverfde opvolger van Blue Highways! Tot volgend jaar!