Twee jaar geleden maakte de Engelse folkzangeres Nancy Elizabeth Cunliffe indruk met Battle and Victory, een plaat die zich sluipenderwijs in de hersenpan nestelde en door collega-weblogger Caleidoscoop zelfs tot een van de tien beste platen van dit decennium wordt gerekend. Ikzelf sprak toen van een eerste stap richting victorie. In het geval van deze nieuwe cd zou ik ‘t echter op een gewaagde stap houden en misschien wel een klein stapje terug. Al blijf ik aarzelen over dat laatste statement: er is iets met de platen van Nancy Elizabeth dat je ze steeds wil opzetten, net zolang tot ze volledig tot je doordringen. Maar ze maakt het de luisteraar dit keer moeilijk. De minimalistische opener “Cairns” voorspelt het al, Cunliffe heeft de boel gestript van elke mogelijke ballast. Ik denk niet eens dat ze zoveel minder instrumenten heeft ingezet, maar alles vloeit in elkaar over tot een simpele basis van toetsen en daarover die prachtige stem. Als er in “Canopy” plots een trompet klinkt, springt die er meteen zo uit dat de melodie iets magisch krijgt. Het exacte moment laat zich lastig vastpinnen: misschien is ‘t meer een algemeen gevoel. Hoe dan ook, ergens treedt er hier echter een zekere saaiheid op die Nancy Elizabeth doet afdalen naar het niveau van iemand als Tiny Vipers. Daar staat niettemin nog altijd genoeg moois tegenover. “Canopy” is een verbeterde versie van Laura Veirs en een liedje als “Ruins” mag dan uit bijna niets bestaan, de vijf minuten fladderen toch op indrukwekkende wijze voorbij.
mij=Leaf / Konkurrent