De lelijke klinische hoes van Scars doet vermoeden dat de Zweedse producer Lars Söderberg aka Nanuh trance voor de massa maakt. Klopt niets van. De multi-instrumentalist heeft zelfs een verleden in death metal en jazz, maar toch klinkt hij op dit wat futloze album aarzelend. Als Tiësto die het eens (en voor het eerst) met “echte” liedjes probeert. En er ook nog bij zingt! Geen rechtdoor stampende beats meer, maar lichtjes door drum ‘n’ bass beïnvloedde patronen, waar geen greintje funk in zit. De drukke melodieën zijn dan weer eerder proggy, bestrijken een enorm spectrum, wringen desondanks nergens, maar soepel is anders. Nanuhs beste kant blijken vrij opmerkelijk de catchy refreintjes, waarin hij vaak een ijle falset-stem opzet. Goed voor een trippy Gorillaz-sfeer. De teksten zijn dan weer wel lachwekkend. ‘I’m afraid of fire, I’m afraid to get burned’. Ja, wat anders? Het beste en meest intense liedje is het indierock-georiënteerde “11:11”, dat een spannende en lange aanloop neemt richting een vocaal gedeelte, dat zonder omhaal van Radiohead is gejat. Het nummer had met de melodramatische piano-akkoorden zo op Amnesiac gepast en is stiekem toch wel geslaagd. In het tekstboekje lees ik ondertussen hoe Söderberg de (ook al Zweedse) softwarebouwers Propellerheads bedankt. Het technisch perfect in elkaar stekende Scars klinkt inderdaad eerst en vooral als een collectie demo’s die de mogelijkheden van programma’s als Reason en Rebirth illustreert.
mij=Vicisolum