Je wordt ouder papa. Ja, ik heb het over mezelf. Muzikale helden gaan maar dood. Recent ging mijnheer Bowie en Lou Reed is alweer een tijdje hemelen. Gelukkig dienen nieuwe potentiële helden zich aan. Voor me ligt het tweede album van het Canadese Nap Eyes dat me meteen heel erg aan Lou Reed doet denken, of aan bijvoorbeeld de Feelies wat meer bij mijn jeugdtijd past. Was een album op vinyl nog iets waar je door middel van de hoes nog info kon overbrengen, de pietepeuterige letters op de cd-hoes van Thought Rock Fish Scale zijn onleesbaar voor deze oudere papa. Muzikaal is het echter wel een spekkie naar mijn bekkie. Nigel Chapman, de zanger/gitarist in kwestie, weet met Nap Eyes met name in het eerste deel de aandacht nog prima vast te houden. Ik hou wel van de rammelende popliedjes met een praatzingende mijnheer aan het woord. Maar doordat het allemaal wel heel erg voortkabbelt zakt mijn aandacht langzaam weg. De plaat heeft dan ook de nodige draaibeurten gehad voor ik het geheel tot me door kon laten dringen. Nou zal ik eerlijk bekennen dat ik van Reed wel slechtere albums ken, zodat ik Thought Rock Fish Scale toch maar betitel als een fijne plaat. Maar iets meer tempowisselingen, wat meer variatie in instrumentarium of een verrassende productie had het geheel goed gedaan.
mij=Paradise Of Bachelors / Konkurrent
File: Nap Eyes – Thought Rock Fish Scale
File Under: Nieuwe aanwas
File Social: [Twitter] [Facebook]
[spotifyplaybutton play=”spotify:album:1FDHzgZsF2Pn7CL9d87eRY”]