Met ‘Utilitarian’ leveren de Engelsen van Napalm Death vijfentwintig jaar na debuut ‘Scum’ (en drie jaar na hun vorige album, het goed ontvangen ‘Time Waits For No Slave’) maar liefst hun vijftiende album af. Een beste prestatie gezien de muziek die de band maakt aangezien een mix van grindcore en death/extreme metal niet bepaald voor ieders tere oren geschikt is! Op deze nieuwe plaat doet Napalm Death wederom waar het goed in is, namelijk met brute kracht en een nietsontziende snelheid over de luisteraar heen denderen. Af en toe wordt danig vertraagd terwijl de logge riffs links en rechts klappen uitdelen, om vervolgens weer te versnellen, je flink bij de lurven te pakken en ongezouten kritiek te leveren op de sociale en politieke stand van zaken. Zonder afbreuk te doen aan waar ze muzikaal vandaan komen, blijft Napalm Death zichzelf ook vernieuwen en ontwikkelen. Zo zijn er synthesizers en elektronische geluiden te horen in de instrumentale openingstrack, komt er een verrassende (atonale) saxofoon voorbij in ‘Everyday Pox’, wordt het spotlicht gegund aan gitarist Mitch Harris op zang tijdens ‘The Wolf I Feed’ (zijn stem roept onvermijdelijk een Fear Factory-vergelijking op) en klinken er drone-achtige koorvocalen tijdens ‘Fall On Their Swords’. Op deze manier laat de groep zien dat meer dan dertig jaar (zij het in verschillende bezettingen) meedraaien in de muziekwereld niet hoeft te betekenen dat je afdoet aan relevantie, of dat ouder worden inhoudt dat je vervolgens ook softere muziek gaat maken. Integendeel zelfs. Sounding hard while being smart!
mij=Century Media
4 reacties