Helaas had ik de plaatjes van Harry Merry moeten missen, maar met de rockers van Death Alley in de Thunderbolt had ik toch een zeer aangenaam begin van dag twee van Paaspop. Dikke seventiesrock met een swingende en zijn tanden bloot glimlachende zanger, helemaal goed. Het was stiekem erg leuk om de Duitse Alleinunterhalter Mambo Kurt weer eens te zien hoe hij uit ogenschijnlijk losse pols rockklassiekers met zijn hammondorgel speelt, gebruikmakend van het uit de machine voortkomende bossa nova, ploka of mambo-ritme. Nog altijd knap en vermakelijk na al die jaren.
3FM Serious Talent The Brahms begon aardig, maar toen hun geluid steeds meer Kensington-trekjes vond ik het snel welletjes. Ook het Amsterdamse Indian Askin kon mij niet zo bekoren, ondanks hun toch fijne liedje “Really Wanna Tell You”. Ze hadden er nog eentje van dit kaliber op de setlist, maar verder waren het voor mij vooral losse flodders. Ondertussen had ik een vleugde Drive Like Maria opgevangen tijdens hun sessie op het piepkleine Thunder Alley-podium en dat smaakte verrassend naar meer. Dus trof ik ze weer voor hun volledige set later op de avond en dat was fijn. Behoorlijk rechtlijnige rock, maar dan wel goed en vol overgave uitgevoerd. Het nieuwe “Keeps Me Going” klonk gelijk lekker. En wat een geweldige gitariste is die Nitzan Hoffmann toch. Prima optreden.
De Staat was een must-see en zo dachten er meer festivalgangers over. Met als gevolg dat de mensen er bij de Phoenix met de benen buiten hingen en er een hele meute zelfs de tent niet meer in konden. Jammer dat ze niet in de grotere Apollo-tent stonden, want na een nummer of vier in de drukte was ik het daar beu. En dat lag niet aan het optreden van De Staat, want dat stond als een huis. Zo enorm strak en overtuigend.
Spiritual Beggars kwam niet echt van de grond in de Thunderbolt, terwijl hun dampende stonerrock met orgel het toch zeer goed zou moeten doen in deze setting. Na enkele nummers hield ik het dan ook voor gezien. Wat wel enorm bij mij binnenkwam was de post-blackmetal van Deafhaven. Niet direct mijn genre, ik kan eigenlijk nog steeds niks met dat typische gegil, maar wat was dit een heerlijke bak herrie! Vooral op de momenten dat het gas ietsjes terug ging en er meer melodie te bespeuren was bleek het één brok emotie te zijn, geweldig. En dat met een stoïcijns voor zijn uit starende nerdy gitarist en een hysterische zanger annex dirigent. Hoogtepuntje.
Afsluiter van het hoofdpodium was The Prodigy, net als twee jaar geleden. Toen was het geluidsniveau voor menigeen niet te doen, nu bleek dat enorm mee te vallen. Desondanks viel de stroom een keer uit. Verder kon het me eigenlijk ook niet zo boeien, het had geen ziel. En ik stond nog gruwelijk na te genieten van Deafhaven. En van de pita noten-kaas van de Vega met Ballen. Aanrader.
File: Napret Paaspop zaterdag
File Under: Extreme herrie bleek emotie