Napret Roots In The Park 2013

Planning, laat dat maar aan de NS over. Op de dag dat er in Utrecht maar liefst drie festivals zijn (Roots In The Park, deBeschaving en Zomerkriebels) wordt het treinverkeer van en naar het oosten van het land grotendeels stilgelegd voor werkzaamheden tussen Utrecht Centraal en Utrecht Overvecht. Maar ach, zo hadden we nog iets te klagen. Het was een perfecte festivaldag, waarbij ik al maanden uitkeek naar de eerste editie van Roots In The Park.

Aangekomen op het terrein in het Julianapark was echter te zien dat drie festivals op dezelfde dag misschien iets teveel van het goede was. Het zonovergoten terrein was prachtig voor een kleinschalig festival, maar heel veel publiek was er niet. Gaandeweg raakte het wel voller – er waren ook bezoekers die alleen voor de laatste twee acts kwamen, maar je had de organisatie meer bezoekers gegund. Faciliteiten, terrein, geluid, alles was tiptop in orde en met de line-up was niets mis. Onze File Under-fotograaf moest helaas op het laatste moment verstek laten gaan.
Maison du Malheur had de zware taak om het festival te openen. Het is normaal gesproken al lastig om het publiek dan in beweging te krijgen, maar er was nog maar weinig publiek aanwezig. J.P. Mesker en zijn band lieten zich er niet van weerhouden om een vrolijke, feestelijke set neer te zetten. Muzikaal een goede band om mee in de stemming te komen.
Het ombouwen voor volgende acts ging steeds vlotjes, zodat het tijdschema steeds werd gehaald. Tijdens de ombouwpauzes werd de muziek deels verzorgd met een tractor, De Witte Snor. Een geinige curiositeit, maar wel met goede muziek.
Als volgende was de Otis Taylor Band aan de beurt. Een echte bluesband, maar met viool (inclusief solo’s), (elektrische) banjo en slidegitaar. Heel subtiel was het allemaal niet, maar de pret was er niet minder om. Wel was het jammer dat het tempo er zo nu en dan wat uitging, deels door technische problemen, deels door iets teveel solo’s van de diverse muzikanten. De harmonicasolo van Otis Taylor – uitgevoerd terwijl hij tussen het publiek doorliep – was het eerste wauwmomentje van de dag. Met de eigen compositie “Blue Rain In Africa” en een cover van Jimi Hendrix’ “Hey Joe” als hoogtepunten was het een fijne set.
Dat The Epstein ondanks de alt.folk- en Americana-labels volkomen Brits zijn was direct aan het accent te horen. Helaas viel het Americanagehalte nogal tegen. The Epstein leek veel meer bezig met Engelse stadionrock, waarbij de toetsen lelijk door alles heen zoemden. Muzikaal was het toch al niet zo heel bijzonder. Er was weinig uptempo materiaal te horen, het meeste was traag en vooral weinig inspirerend. Zelfs toen werd aangekondigd dat een nummer “would require dancing” was het dansbare beperkt tot een paar maten. Ondanks dat het allemaal niet zo bijzonder was, leken de heren al op hun technische toppen te musiceren. Dat het vocaal nog best goed was kon deze kabbelset niet redden. Elk festival heeft een tegenvaller, dit was die van Roots In The Park.
Dan bracht het trio van Moreland & Arbuckle heel wat meer leven in de tent. En dat met een drummer, een gitarist en een zanger met harmonica. Dat ik dit stukje zit te schrijven met als soundtrack hun nieuwe cd 7 Cities zegt misschien al genoeg. Drummer Kendall Newby legde de basis, gitarist Aaron Moreland (deels spelend op een cigar box guitar, feitelijk een guitbass) knalde daar ruige riffs overheen en de krachtige stem van Dustin Arbuckle deed de rest. Hij liet ook horen dat de harmonica een meer dan volwaardig instrument is, met onder andere een flinke solo. Een verrassing was een behoorlijk gruizige cover van Tears For Fears'(!) “Everybody Wants To Rule The World”. Moreland & Arbuckle was de eerste band die behoorlijk wat meeswingend publiek voor het podium kreeg.
Als volgende stond de Spaanse soulband The Excitements gepland. Die moest op het laatste moment afzeggen, maar de organisatie was er in geslaagd toch nog een vervanger te vinden. Een Nederlandse soulband, The Originators. Een elfkoppige band, inclusief drie meer dan uitstekenende zangeressen en een fijne blazerssectie. Met zo’n groot gezelschap op het podium staan en toch een hele strakke set Motownsoul spelen – zij het wat netjes binnen de lijntjes – zegt wel iets over de kwaliteiten van de band. Die zat ‘m echter niet in de podiumpresentatie. De heren waren allemaal strak in het pak gestoken, maar de beweging kwam van de zangeressen. Leadzangeres Natazz, die vrolijk babbelend het publiek makkelijk meekreeg, was dan ook het stralend middelpunt op het podium.
Ben Caplan had slechts één van zijn Casual Smokers meegenomen: violist/gitarist Donald MacLennan. Caplan bleek in de eerste plaats een buitengewoon charmante entertainer. Met zijn zware bromstem stond hij vrolijk verhalen te vertellen over het leren van zinnetjes in vreemde talen of over naakt dammen, om vervolgens met een verrassend soepele stem te croonen of – dankzij de viool – een soort sea shantys ten gehore te brengen. Van voor het podium tot achter op het veld zag je vrolijke gezichten. Caplan is een prima muzikant, maar eerst en vooral een Persoonlijkheid. En dat is een compliment.
Bij het begin van Beth Harts optreden zag je een beweging van achteren naar voren. Veel mensen waren speciaal voor Hart gekomen en het kostte haar dan ook weinig moeite om het publiek mee te krijgen. Als altijd was ze vrolijk en spraakzaam, maar gek genoeg was de set wat ingetogener dan bij haar laatste optreden in Tivoli. Juist op een festival zou je meer uptempo songs verwachten. Dat neemt niet weg dat ze de aandacht moeiteloos vast hield. En laten we haar band niet vergeten. Hoewel ze steeds vaker te maken krijgen met songs waar ze in de studio niet aan meegewerkt hebben, weet de band onder leiding van gitarist Jon Nichols de songs strak én dynamisch voor het voetlicht te brengen. Met daarbij Harts podiumpresence en haar fenomenale stem kan het dan eigenlijk niet meer stuk. Dat gebeurde dan ook niet. Hart biedt altijd waar voor haar geld en dat was nu niet anders.
Als hoofdact had Gov’t Mule als enige anderhalf uur speeltijd. Niet dat dat betekent dat dat ook meteen veel songs zijn, want als blues- én jamband zijn ze zo een kwartiertje verder als ze eenmaal aan een song beginnen. Bij opener “Broke Down On The Brazos” moesten ze nog even op gang komen, maar bij publieksfavoriet “Thorazine Shuffle” konden Warren Haynes en zijn mannen loos. En hoewel Haynes de onbetwiste ster van de band is, zijn de andere drie bandleden stiekem ook veel beter dan gewoon is in de blues. Bovendien gooit Gov’t Mule er naast southern rock en blues zo nu en dan ook nog wat reggae tussendoor, dus eenkennig zijn ze ook niet. De nieuwe track van het in september te verschijnen album Shout was aardig, maar maakte op mij nog niet heel veel indruk.
Een toetje was er toen Beth Hart nog even het podium opkwam. Via Twitter was al min of meer geregeld dat dat zou gebeuren. Hart stond helemaal hyper te huppelen als een Duracellkonijntje met ADHD dat ze op hetzelfde podium stond. Na “I Don’t Need No Doctor” en uiteraard “Soul Shine” (door Hart gecoverd op 37 Days) was het dan toch echt afgelopen.
Roots In The Park was een geslaagd festival. Met een dergelijke line-up, op deze plek en zo georganiseerd zou er toch bestaansrecht moeten zijn voor Roots In The Park.